Η Διεθνής Εμπειρία της Ιδιωτικοποίησης του Νερού

[ Για περισσότερα ακολουθείστε με στο νέο μου blog: www.mandilara.gr ]

Οι εταίροι απαιτούν από την Ελλάδα να ιδιωτικοποιήσει τις εταιρείες υδροδότησης, αλλά οι ίδιοι δεν ακολουθούν την πολιτική που της επιβάλλουν, καθώς στην Ε.Ε, με την εξαίρεση του Ηνωμένου Βασιλείου, κυριαρχούν οι κρατικές δομές ύδρευσης σε δημοτικό ή περιφερειακό επίπεδο. Το Παρίσι, όπου το νερό επανακρατικοποιήθηκε μετά από 28 χρόνια, αλλά και το Αμβούργο της Γερμανίας, όπου η κρατική ιδιοκτησία των υπηρεσιών ύδρευσης προστατεύεται από νόμο, δείχνουν τη στροφή προς τη δημόσια διαχείριση των υδάτινων πόρων.

Μόλις το Νοέμβριο του 2008 στη Γαλλία, όπου σε κάθε περίπτωση οι δομές υδροδότησης εμπίπτουν σε δημόσιο έλεγχο, το Δημοτικό Συμβούλιο του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει τις ιδιωτικές συμβάσεις παροχής υπηρεσιών ύδρευσης με τις εταιρείες Veolia Environment και Suez Environment. Οι συγκεκριμένες εταιρείες- κολοσσοί, με τις οποίες συνομιλεί και η κυβέρνηση Σαμαρά, κυριαρχούν στην παγκόσμια αγορά νερού και διαχείρισης αποβλήτων. Οι δύο πολυεθνικές με έδρα το Παρίσι είχαν αναλάβει από κοινού το δίκτυο ύδρευσης από το 1985, ενώ ηVeolia Environment ήταν υπεύθυνη για το σύστημα χρεώσεων με βάση την κατανάλωση νερού ήδη από το 1860.

Ωστόσο, η «απόλυτη οικονομική αδιαφάνεια» των ιδιωτικών εταιρειών, σύμφωνα με τα λόγια της Αντιδημάρχου και νυν Προέδρου της δημόσιας υπηρεσίας ύδρευσης, Anne Le Strat, η απροθυμία των εταιρειών να εκσυγχρονίσουν το δίκτυο, οι υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις τους για τη συμμετοχή του δημοσίου σε κατασκευαστικά έργα, καθώς και η αύξηση στην τιμή του νερού, άνοιξαν τη συζήτηση της επανακρατικοποίησης ήδη από το 2003, λίγο αφότου ανέλαβε δήμαρχος ο σοσιαλιστής Bertrand Delanoë.

Από την 1η Ιανουαρίου του 2010, το σύνολο των υπηρεσιών και των δικτύων που αφορούν την ύδρευση του Παρισιού, από τις πηγές μέχρι τον τελικό καταναλωτή σε ενοποιημένη βάση, πέρασε στον έλεγχο της κρατικής εταιρείας Eau de Paris. Η οικονομική επιτυχία της εταιρείας ήδη από το πρώτο έτος λειτουργίας της επέτρεψε στη διοίκηση να προχωρήσει σε μείωση τιμών τον Ιούλιο του 2011 κατά 8%, γεγονός που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης. Επιπλέον, η δημόσια εταιρεία πέτυχε μέσα σε δύο χρόνια με πολιτικές ορθής χρήσης και ανακύκλωσης την μείωση της κατανάλωσης πόσιμου νερού κατά 3%.

Στη Γερμανία, η αγορά νερού κυριαρχείται επίσης από δημόσιες εταιρείες. Κατ’ εξαίρεση, στο Βερολίνο από το 1999 ξεκίνησε η μερική ιδιωτικοποίηση του συστήματος ύδρευσης. Η Γερουσία του Βερολίνου και οι ιδιωτικές εταιρείες που ανέλαβαν, Veolia Environment και RWE, αποφάσισαν να κρατήσουν κρυφές τις συμβάσεις που υπογράφηκαν, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις που κατέληξαν σε δημοψήφισμα για την επιβολή της δημοσιοποίησης τους. Έκτοτε έχει ανοίξει ο διάλογος για την επανακρατικοποίηση του δικτύου ύδρευσης, χωρίς ουσιαστικά βήματα μέχρι στιγμής. Εν αντιθέσει προς το Βερολίνο, στο Αμβούργο, κατόπιν δημοψηφίσματος, ψηφίστηκε νόμος στις 27.9.2006 που ορίζει ότι οι υπηρεσίες ύδρευσης πρέπει υποχρεωτικά να ανήκουν στο δημόσιο. Αυτό είναι το μοναδικό παράδειγμα νόμου που προστατεύει την κρατική ιδιοκτησία των εταιρειών ύδρευσης στη Γερμανία, χωρίς πάντως να αποκλείει τη συνεργασία με ιδιώτες και την εξωτερική ανάθεση κάποιων υπηρεσιών.

Δημοψήφισμα σε εθνικό επίπεδο για την ιδιωτικοποίηση του νερού έγινε και στη γειτονική Ιταλία το 2011, μετά την ψήφιση του νόμου Decreto Ronchi που υποχρέωνε τις τοπικές αρμόδιες αρχές να μεταφέρουν τις υπηρεσίες ύδρευσης και διαχείρισης λυμάτων σε ιδιώτες. Στο δημοψήφισμα με ποσοστό 95,4% οι Ιταλοί απέρριψαν την ιδιωτικοποίηση του νερού.

Στον αντίποδα της τάσης στο εσωτερικό των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα αλλά και άλλοι οργανισμοί οικονομικής στήριξης, εξακολουθούν να θέτουν ως προαπαιτούμενο ή να συνδέουν τα αναπτυξιακά πακέτα με την ιδιωτικοποίηση του νερού, κυρίως στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και την Αφρική.

Τέτοια ήταν η περίπτωση της Βολιβίας, όπου υπό την πίεση της Παγκόσμιας Τράπεζας ξεκίνησε η ιδιωτικοποίηση των όντως προβληματικών υπηρεσιών ύδρευσης στην Cochabamba, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Το 1997 η Παγκόσμια Τράπεζα αποφάσισε να απεμπλακεί από την υπόθεση, ωστόσο η κυβέρνηση συνέχισε τη συνεργασία της με ιδιώτες για την κατασκευή έργων υποδομής για την υδροδότηση της πόλης, δημιουργώντας μάλιστα μονοπώλιο υπέρ της ιδιωτικής εταιρείας Aguas del Tunari (κοινοπραξία της Bechtel). Η Aguas del Tunariπου ανέλαβε την εκπόνηση τους, αύξησε αμέσως την τιμή κατά 35%. Η κίνηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να ξεσπάσουν γενικευμένες ταραχές σε ολόκληρη τη Βολιβία και η κυβέρνηση να αναγκαστεί να κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης τον Απρίλιο του 2000. Εν τέλει, ο νόμος 2029 υπέρ της εταιρείας ακυρώθηκε, η Bechtel μάλιστα αποζημιώθηκε κατόπιν διαπραγματεύσεων κεκλεισμένων των θυρών, ενώ οι υπηρεσίες ύδρευσης ξαναπέρασαν σε δημόσιο έλεγχο και επεκτάθηκε σημαντικά το δίκτυο ύδρευσης. Πρέπει να σημειωθεί όμως ότι παρόλ’ αυτά η πρόσβαση στο νερό παραμένει προβληματική.

Αλλά και στην Αργεντινή οι ιδιωτικές εταιρείες αποζημιώθηκαν αφότου επανακρατικοποιήθηκε το δίκτυο ύδρευσης επειδή λόγω της οικονομικής κρίσης του 2001 μειώθηκε το περιθώριο κέρδους τους! Η κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της υποτίμησης του πέσο για κοινωνικούς λόγους πάγωσε την αύξηση των τιμών στο νερό, με αποτέλεσμα τη μείωση της κερδοφορίας των ιδιωτών. Επιπλέον, οι ιδιωτικές εταιρείες έδειξαν απόλυτη απροθυμία να συντηρήσουν και να επεκτείνουν το δίκτυο.

Όπως οι περισσότεροι χρηματοδοτικοί μηχανισμοί για τις χώρες υπό ανάπτυξη τροφοδοτούνται λογικά κατά κύριο λόγο από τα αναπτυγμένα κράτη, εξίσου οι ιδιωτικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στην παγκόσμια αγορά νερού εδρεύουν σε αυτά. Σύμφωνα με διεθνείς εκθέσεις οι δέκα μεγαλύτερες εταιρείες που μοιράζονται την πίτα των κερδών, έχουν την έδρα τους κατά αποκλειστικότητα στην Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Για περισσότερα ακολουθείστε με στο νέο μου blog: www.mandilara.gr

Σαμπιχά Σουλεϊμάν: Δάκτυλος του Δικτύου 21 ή Ακτιβίστρια Πασιονάρια;

[ Για περισσότερα ακολουθείστε με στο νέο μου blog: www.mandilara.gr ]

Μεγάλη φασαρία έχει δημιουργηθεί από όταν ανακοινώθηκε το όνομα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Η Σαμπιχά είναι Ρομά της Ξάνθης, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως Ελληνίδα και η οποία έχει γίνει γνωστή για τη συμβολή της στην κατασκευή σχολείων στον καταυλισμό του Δροσερού για την εκμάθηση ελληνικών από τα παιδιά Ρομά της περιοχής, την ίδρυση Συλλόγου Γυναικών και άλλες παρεμφερείς δράσεις.

Η επιλογή της για το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε σε ατελείωτη γκρίνια από διάφορες πλευρές και στη συγγραφή διαφόρων περισπούδαστων άρθρων από ανθρώπους που είτε δεν έχουν πατήσει το πόδι τους ποτέ στη βόρειο Ελλάδα, είτε δεν έχουν την παραμικρή κατανόηση διεθνών σχέσεων και πολιτικών επιστημών.

Οι αντιρρήσεις είναι δύο τύπων και πηγών. Από τη μία είναι αυτές οι αντιρρήσεις που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να μας απασχολούν περισσότερο και προέρχονται από το Τουρκικό Προξενείο στην Ξάνθη (και τα φερέφωνα του που διατρέχουν όλους τους χώρους). Εδώ λοιπόν συναντάμε σθεναρή αντίσταση από τους Τούρκους εθνικιστές και εθνικόφρονες που επιθυμούν να λύνουν και να δένουν μεταξύ των μειονοτήτων της βορείου Ελλάδας. Στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης εντοπίζονται τουλάχιστον τρεις κύριες μειονότητες, μία εκ των οποίων είναι η πλέον ελέγξιμη από το Τουρκικό Προξενείο. Πρόκειται για τη μουσουλμανική μειονότητα που οι Τούρκοι θέλουν να ονομαστεί τουρκική μειονότητα, ενώ είναι σαφές ότι πρόκειται για πληθυσμό τουλάχιστον 3ης γενιάς και συνεπώς Έλληνες πολίτες με ελληνικές ταυτότητες όπως όλοι μας. Η Τουρκία παίζει πολιτικά παιχνίδια χρηματοδοτώντας τους αρχηγούς τους, που από την εμπειρία μου στην Αλεξανδρούπολη έχουν εξουσίες απόλυτου άρχοντα, και χρησιμοποιώντας τους ως μοχλό πίεσης. Ένας από τους στόχους της Τουρκίας είναι η ενσωμάτωση σε αυτούς των Ρομά, που είναι ένα κράμα θρησκειών ανάλογα την περιοχή κ την οικογενεία κ με αντίστοιχα μπερδεμένες τελετές (αρχικά έγραφα οτι ειναι κυρίως Χριστιανοί- παγανιστές αλλά ας είμαι ορθότερη και σαφέστερη) και οι οποίοι μιλούν την δική τους γλώσσα ή ελληνικά και όχι τούρκικα. Το ελληνικό κράτος αδρανώντας για μεγάλο χρονικό διάστημα άφηνε το Τουρκικό Προξενείο να πράττει κατά το δοκούν μέχρι που κάποτε το Υπ. Εξωτερικών ξύπνησε χάρη σε έναν (αριστερό εκτιμώ) διπλωμάτη επί κυβέρνησης Καραμανλή. Τότε λοιπόν επιλέχθηκε η Σαμπιχά Σουλεϊμαν η οποία ήδη παρουσίαζε κάποια δράση εντός του καταυλισμού για να σηκώσει το δύσκολο ομολογουμένως θέμα και να χτιστούν επιτέλους παιδικοί σταθμοί και σχολεία για τους Ρομά στην Ξάνθη. Ανάλογες ενέργειες έγιναν και στην Αλεξανδρούπολη, στις οποίες και συμμετείχα, στα νηπιαγωγεία εντός του καταυλισμού για πάνω από ένα χρόνο, με γνώμονα την αναβάθμιση της ζωής των Ρομά, κάτι που όντως συνέβη.

Η δεύτερη πηγή γκρίνιας προέρχεται από ανθρώπους που εγώ νιώθω ότι είναι βασιλικότεροι του βασιλέως. Ναι, η Σαμπιχά Σουλεϊμάν δεν είναι κελεπούρι, όπως κανένας μειονοτικός δεν είναι κελεπούρι διότι έχουν συμφέροντα και λειτουργούν περίπου σαν τοπικοί αρχηγοί φυλής. Από την εμπειρία μου στην Αλεξανδρούπολη, η φτώχεια, η ανέχεια, η έλλειψη παιδείας είναι τέτοια που δεν υπάρχει αδιάφθορος τοπικός παράγοντας. Οι Έλληνες δήμαρχοι της Αλεξανδρούπολης μοίραζαν στους Ρομά μπριζόλες για να εξασφαλίσουν την ψήφο τους στις δημοτικές εκλογές. Είναι πολύ εύκολο ο μεγάλος πληθυσμός των μουσουλμάνων ή των Ρομά να χειραγωγηθεί. Και ναι, η Σαμπιχά Σουλεϊμάν δεν είναι φωστήρας γιατί πάρα πολλές από τις δράσεις και τις κινήσεις της έχουν σχεδιαστεί και χρηματοδοτηθεί από το Υπουργείο Εξωτερικών με γνώμονα το συμφέρον της Ελλάδας που εν προκειμένω συνέπιπτε με το συμφέρον του πληθυσμού των Ρομά οι οποίοι όχι, ΔΕΝ ταυτίζονται με τους Τουρκογενείς ή Τουρκόφωνους ή όσους αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι και προσπαθούν διακαώς να καπελώσουν τους Ρομά. Όμως το γεγονός ότι η Σαμπιχά δεν είναι κελεπούρι ή δεν είναι φωστήρας, δεν την κατατάσσει στην ακροδεξιά ή τους φίλους του Δικτύου 21- κατηγορία η οποία γνωρίζω παρεμπιπτόντως πώς ακριβώς προέκυψε και εντάσσεται στη φαιδρότητα. Η Σαμπιχά είναι Ρομά. Μιλάει και εκπροσωπεί Ρομά. Όσο ζούσα στην Αλεξανδρούπολη, χάρη στα σχολεία που ιδρύθηκαν από τις δικές της πιέσεις και το σχεδιασμό του Υπ. Εξ. αποφοίτησαν για πρώτη φορά παιδιά Ρομά από το Λύκειο. Μειώθηκε δραστικά η σχολική εγκατάλειψη, οι γυναίκες του καταυλισμού οργανώθηκαν και απέκτησαν έσοδα για πρώτη φορά από το πλέξιμο καλαθιών.

Μπορούμε να σταυρώσουμε τη Σαμπιχά γιατί συνεργάστηκε με την ελληνική δεξιά, αν θέλουμε να βγάλουμε τα αριστερόμετρα αλλά αυτή είναι μια αστεία και επικίνδυνη προσέγγιση. Δεν είναι σοβαροί όσοι ισχυρίζονται ότι μια γυναίκα Ρομά που εν τέλει η ανάμειξη της είναι στην κατασκευή σχολείων και τον εμβολιασμό του πληθυσμού, όσο διαπλεκόμενη και αν υποθέσουμε ότι είναι, θεωρείται ακροδεξιά γιατί επιθυμεί η μειονότητα των Ρομά να μην ταυτίζεται με την μουσουλμανική μειονότητα ή τους τουρκογενείς ή τουρκόφωνους ή όσους προσδιορίζονται ως Τούρκοι. Από τις ενέργειες της, ο πληθυσμός των ρομά μόνο ωφελήθηκε. Από τις ενέργειες της επίσης ωφελήθηκε η Ελλάδα. Όμως είναι υποχρέωση του ελληνικού κράτους να παρέχει εκπαίδευση σε αυτά τα παιδιά που υφίστανται ρατσισμό όταν προσπαθούν να εγγραφούν, επειδή το επιθυμούν, σε ελληνικά σχολεία. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στα σχολεία της Αλεξανδρούπολης οι διευθυντές τηρούσαν μια άτυπη ποσόστωση και δεχόντουσαν έως 2-3 παιδιά ρομά ανά τάξη για να μην αλλοιώνεται η ομοιογένεια (sic), σπρώχνοντας τα υπόλοιπα στο μειονοτικό σχολείο που υποχρεωτικά έκαναν τα μαθήματα στα τούρκικα τα οποία ΔΕΝ μιλούσαν. Υπήρξα πολλάκις αυτήκοος μάρτυρας.

Σαμπιχά Σουλεϊμάν: δάκτυλος του Δικτύου 21 ή Ακτιβίστρια Πασιονάρια;
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Η Ελλάδα έπραξε το αυτονόητο εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις της απέναντι στο διεθνές δίκαιο και το ηθικά σωστό στηρίζοντας τα δίκαια αιτήματα της Σαμπιχά. Η μόνη δυσαρεστημένη είναι η Τουρκία. Ακριβώς επειδή η πραγματικότητα των μειονοτήτων είναι πολύ σύνθετη, συνιστώ ψυχραιμία, με όσες περιορισμένες σίγουρα γνώσεις και εμπειρία διαθέτω.

Κόρε.Ύδρο.: Μία Σχεδόν Θρησκευτική Εμπειρία με Ψυχαναλυτική Διάσταση

Εχθές και προχθές στο Six Dogs έπαιξαν οι Κόρε.Ύδρο. για περίπου τρεις ώρες κάθε βράδυ. Εντάξει, δεν έπαιξαν οι Rolling Stones.

Τους Κόρε.Ύδρο. τους γνώρισα στο facebook λίγο αφότου έβγαλαν το δίσκο Φτηνή Ποπ για την Ελίτ το 2006. Άκουσα πρώτη φορά το Σπίτι και το έκλεισα πολύ γρήγορα γιατί με ενόχλησε. Με τον δεικτικό τρόπο που σε ενοχλούν οι φράσεις που δεν απευθύνονται σε σένα παρά μόνον αν είσαι έτοιμος να τις ακούσεις. Τότε ζούσα στο Παρίσι. Επέστρεψα λίγο αργότερα, στην Αθήνα και στον τοίχο του ελεεινού τύπου που το είχε ανεβάσει και ως αυτή την ώρα αναρωτιέμαι πώς κάποιος με τόσα σκατά στο κεφάλι του μπορεί να αγαπάει αυτό το τραγούδι.

Μέχρι χθες βράδυ στο τέταρτο live των Κόρε.Ύδρο. που έχω παρακολουθήσει θεωρούσα ότι συναυλιακά η καλύτερη στιγμή που έχω ζήσει ήταν ένα live του Sting στο Ο.Α.Κ.Α. Έχω πάει σε αντικειμενικά πολλές συναυλίες, ειδικά τότε που είχα λεφτά, τα σπαταλούσα όχι πάντα για τον καλλιτέχνη όσο για την εμπειρία, μερικές φορές και για πλάκα. Η συναυλία είναι τέχνη in the making. Είσαι μέρος της. Έχω ανέβει στα κάγκελα της Ριζούπολης για τους Metallica (και ένα αγόρι), έχει τύχει να χορεύω μόνο εγώ (Massive Attack- απαράδεκτο line up μέρα μεσημέρι τους έβγαλαν) και να μη χορεύω μόνο εγώ (τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ- μία από όλες). Στη συναυλία του Sting, προ Ολυμπιακών εποχή αθωότητας, έβρεχε καταρρακτωδώς ζεστή βροχή καλοκαιρινή και μετά στεγνώναν τα ρούχα πάνω μας και τελικά όταν τραγούδησε acapella το Roxanne ολόκληρη η αρένα του Ο.Α.Κ.Α. τραγουδούσε μαζί του κάτω από κεραυνούς και βροντές. Δεν υπήρχε ούτε μισή ψυχή γύρω μου που να μην τραγουδούσε βρεγμένη you don't have to sell your body to the night. Απορώ γιατί αλλά πάντως συνέβη. Και μετά σχεδόν όλοι ξεπουλήθηκαν.

Εχθές δεν υπήρχε ούτε μισή ψυχή γύρω μου που να μην ήταν με όλο της το είναι αποκλειστικά βουτηγμένη, θαμμένη μέσα στους στίχους των τραγουδιών των Κόρε.Ύδρο. Δεν είναι μόνο η συμμετοχή του κοινού. Και στους Black Eyed Peas το κοινό χοροπηδούσε μέσα στην τρελή χαρά συντονισμένα (κι εγώ μαζί να μην το παίζουμε κουλτούρα). Είναι ότι άπλωσαν όλοι τις ψυχούλες τους στο πάτωμα και είπαν ήρθα, εδώ είμαι απόψε, να σας ακούσω, να με ακούσετε, να γίνουμε οικογένεια, να γίνουμε φίλοι, για πάντα. Να είμαστε οι άνθρωποι που ήταν στη βραδιά των Κόρε.Ύδρο. που είναι άλλοι από τους ανθρώπους που δεν ήταν στη βραδιά των Κόρε.Ύδρο.

Πρόκειται φυσικά για ένα μουσικά άρτιο συγκρότημα. Το μπάσο, η κιθάρα, το πιάνο, τα κρουστά, το βιολί, το μπουζούκι είναι στη θέση τους. Ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε δίπλα. Ο ήχος είναι σύνθετος, δεν είναι εύκολος και βιαστικός. Οι στίχοι δεν είναι χαρούμενοι. Οι Κόρε.Ύδρο. δεν στήνουν χαρούμενα τραγούδια. Γιατί μιλάνε για πραγματικούς (προβληματικούς) ανθρώπους σε πραγματικές ζωές στο πραγματικό κοινωνικό συγκείμενο με πραγματικές ενοχές και διλλήματα και προδοσίες και προσδοκίες και ματαίωση και φόβους και φίδια που τους ζώνουν και σχέσεις περίκλειστες και εγκλωβισμένες. Η ζωή δεν είναι χαρούμενη, είναι η αγωνία να την κάνεις χαρούμενη. 

Ευτυχώς λοιπόν δεν έπαιξαν οι Rolling Stones. Πολύ ωραία εμπειρία αλλά στυλιζαρισμένη, προκαθορισμένη (Βελιγράδι, 2007). Κυρίως εχθές, κατά τη γνώμη μου, όσοι βρέθηκαν στο Six Dogs έζησαν μια γνήσια στιγμή. Κάτι σαν εντατική ομαδική ψυχανάλυση. Όπου καθένας άκουσε τη φράση που απευθυνόταν σε εκείνον και ήταν έτοιμος να την ακούσει. Να την αντιμετωπίσει ή να το βάλει στα πόδια για ακόμα μία φορά, δεν είχε σημασία. Γιατί η στιγμή ήταν αυθεντική και υπήρχαν μάρτυρες ότι τουλάχιστον αναγνωρίσαμε το είναι μας. Εχθές κατακτήσαμε το χρόνο. Μπήκαμε μέσα του και εκραγήκαμε.

Πριν τρεις μήνες, σε αρκετά μεγάλη ηλικία, ξεκίνησα μαθήματα μουσικής με μια καθηγήτρια που ακουμπάει τα πλήκτρα και γίνονται προέκταση του κορμιού της. Σαν εντοιχισμένο πιάνο. Ούτε που την είχα φανταστεί έτσι. Ο ένας λόγος ήταν αυτό το κομμάτι του Erik Satie: Gnossienne no1. Ο άλλος λόγος ήταν το χθεσινό βράδυ.

(Μπορεί και να κάνω λάθος αλλά εγώ αυτά ένιωσα.)