H Μέδουσα κολυμπάει παντού

Καλώς ήρθατε! H Μέδουσα κολυμπάει και στο Facebook: Join

500 λέξεις για τη ζωή και την τέχνη


Απολαμβάνω που στις ταινίες σχεδόν πάντα υπάρχει ένας δραματικός μονόλογος να ανυψώσει τον ήρωα πάνω από τις αδυναμίες του. Θα ψιθυρίσει ας πούμε «Σ’ αγαπώ Caperucita Roja. Δεν μπορώ να αναπνεύσω τα βράδια χωρίς το άρωμα σου δίπλα μου. Είμαι άυπνος 5 μέρες και 5 νύχτες και κρατιέμαι στη ζωή με Redbull.» Στην παρούσα φάση το αν η Caperucita Roja θα ανταποκριθεί είναι πλέον έως εντελώς αδιάφορο γιατί αυτός την κίνηση ματ την ολοκλήρωσε.
Η σε άλλες περιστάσεις η πρωταγωνίστρια κοιτώντας βλοσυρά το αφεντικό της πολυεθνικής στην οποία εργάζεται, που τόλμησε να ακουμπήσει μαλακά τους γλουτούς της με τις καλύτερες των προθέσεων και τον οποίο εν τέλει θα παντρευτεί, του λέει μπροστά στο διοικητικό συμβούλιο: «Η κληρονομιά σου δεν με συγκινεί Daniel, δεν ξέρεις πώς να διοικήσεις αυτή την αμύθητη περιουσία περισσότερο από ότι ο τρίχρονος γιος μου Luis, ορφανός από πατέρα. Πρέπει να αποδείξεις την αξία σου για να σε σέβεται ο Viktor. Τότε ίσως να σε αφήσω να με πας μια βόλτα με το 32 μέτρα yatch σου για να μαυρίσει το υπέροχο δέρμα μου».
Υπάρχουν βέβαια κι άλλες δραματικές στιγμές που λειτουργικά μεταφέρουν τον θεατή στην κάθαρση, είναι κάπως σα να παραδέχεται ο συγγραφέας την ανεπάρκεια του επονείδιστου ήρωα αλλά τέλος πάντων αφήνει το χώρο της ανάσας: «Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι θεοί υφαίνουν την ζωή μας. Εκείνα που ήταν να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Κι αυτά που γίνονται δεν ήταν να γίνουν. Τοιόνδ’ απέβη τόδε πράγμα.» Pas notre problème- c’est fini, allez chez-vous maintenant enfin, eh?!
Η ζωή όμως, ας γίνει παραδεκτό, είναι μυστήριο. Όποιος συντάσσει τις γραμμές της εξιλέωσης από τον έρωτα ή τη ντροπή, δεν ξέρει τίποτα παραπάνω για αυτό από τον διπλανό του που παίζει τάβλι. Είναι πράγματι πολύ πιθανό ότι στο όνομα της Caperucitaς Rojaς με έναν ευφάνταστο αναγραμματισμό κρύβεται η Ελενίτσα από τον τρίτο που φέρνει τα κοινόχρηστα και ο Daniel δεν είναι άλλος από τον μανάβη της γειτονιάς που μπορεί να μην διαθέτει κότερο 32 μέτρων αλλά όλο και κάτι θα έχει ο χριστιανός.
Στα ανθρώπινα μέτρα, μακριά από τις τέχνες που καθώς φαίνεται εφευρέθηκαν ώστε να ανεβάζουν τη φύση του όντος υψηλότερα από τα αρχέγονα ένστικτα ή άλλες φορές για να αναγκάζουν σε βουτιά στο κενό σε αυτά ακριβώς, εκεί ξετυλίγεται το μυστήριο. Στη γωνίτσα που όλοι κρύβουν τους φόβους τους, τις ανασφάλειες, τις φιλοδοξίες ο καθένας που του αναλογούν. Κάτω από το χαλί στο νοικοκυριό θα βρεις τη μέρα που πέρασε, στα σημάδια που δεν ρούφηξε η σκούπα.
Θέλω να υπερασπιστώ το δικαίωμα στη δειλία. Να βγω φωναχτά στον ηλεκτρονικό πλανήτη και να δηλώσω πως οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, δεν ομολογούμε τις σκέψεις μας, τους πόθους και τα λάθη μας γιατί η ζωή δε θα παιχτεί σε σκοτεινές αίθουσες κινηματογράφου αλλά στο φως, την κουβαλάμε κάθε μέρα μαζί και έχουμε υποχρέωση απέναντι στους εαυτούς πρωτίστως την επιβίωση. Αν κάποια στιγμή η ψυχή ξεφύγει από τον εσωτερικό κυκλώνα ακόμα καλύτερα αλλά ως τότε η ανοχή δεν είναι πολυτέλεια, είναι χρέος του ενός προς τον άλλον. Εξάλλου όπως έγραφε ο Alfred de Musset εν έτει 1840 στο ποίημα:
Le seul bien qui me reste au monde. Est d'avoir quelquefois pleuré.”

Adopt a Stray.gr!