H Μέδουσα κολυμπάει παντού

Καλώς ήρθατε! H Μέδουσα κολυμπάει και στο Facebook: Join

Τα 19 Ελληνικά Ζήτω.


  1. ΖΗΤΩ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΜΑΣ ΧΑΛΙΑ! Ζήτω οι πρόγονοι που μας απελευθέρωσαν από 400 χρόνια σκλαβιάς και εμείς καταφέραμε να χρωστάμε για άλλα 400. ΖΗΤΩ!
  2. ΖΗΤΩ ο νεοέλληνας που με την πιστωτική του κάρτα εξαγόραζε το κενό του. Τώρα χωρίς πιστωτική, χάσκει μόνο το κενό.
  3. Ζήτω ο Έλληνας πολιτικός, ο πιο ξεπουλημένος από τους ξεπουλημένους, που προσκυνάει μόνο το χρήμα κ εμπορεύεται ελπίδα, με θέσεις στο δημόσιο.
  4. Ζήτω ρε, οι Έλληνες επιχειρηματίες που προτιμούν τη μαύρη εργασία για τη φτήνια της, τον κακοπληρωμένο αλλοδαπό γιατί δεν έχει δικαιώματα, βγάζουν τις επιχειρήσεις στη Βουλγαρία για να μην πληρώνουν φόρους αλλά τους φταίει το δημόσιο. Ρε ουστ!
  5. Ζήτω, ΜΕΓΑ ΖΗΤΩ στον Έλληνα συνδικαλιστή! Από το πανεπιστήμιο, το πρωτοβάθμιο σωματείο ως την ΓΣΕΕ κ την ΑΔΕΔΥ, που πρώτα παζάρεψε τα πάντα για να βολέψει τους δικούς του κ τώρα τον έπιασαν οι ευαισθησίες.
  6. ΖΗΤΩ στον Έλληνα αγρότη, που έκανε την επιδότηση τζιπ κ τώρα ψωμολυσσάει, οι λαμαρίνες δεν τρώγονται γαμώτο. Τα ρέστα μου.
  7. ΖΗΤΩ Η Ελληνική νεολαία ρε! Που ψάχνει πώς θα φύγει από το μπάχαλο της Ελλάδας αλλά, όλα κ όλα, της φταίνε της γης οι κολασμένοι που δεν ψάχνουν μια καλύτερη ζωή, όπως εμείς, αλλά μια οποιαδήποτε ζωή. Ρατσισμός, ξενοφοβία, ανασφάλεια. Ζήτω μας!
  8. ΖΗΤΩ Ο ΠΑΣΟΚΟΣ! ...που υπερασπίζεται τον Πάγκαλο, ο οποίος βρίζει όλη την Ελλάδα αλλά εμφανίζεται σε παρελάσεις, μαγκιά! ...που του έκλεισαν το σχολείο της πόλης του, του έκοψαν την υποτροφία, όμως του φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί το διάβασε στην Καθημερινή.
  9. ΖΗΤΩ Ο ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ που πιστεύει στο μηδενικό έλλειμμα, την σταχτομπούτα, ότι ο Καραμανλής θα κάνει καμ μπακ και η Κωνσταντινούπολη θα απελευθερωθεί όταν γυρίσουν τα μισοτηγανισμένα ψάρια.
  10. ΖΗΤΩ Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ! όλες οι συνιστώσες του, τα ρεύματα, τα κύματα, τα νέφη του, που άμα λύσει το γρίφο της αριστεράς να ρθει να μας ειδοποιήσει.
  11. ΖΗΤΩ ΤΟ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΚΚΕ, που δεν κατάλαβε ότι ο Σταλίν μας άφησε χρόνους, ότι ο εμφύλιος έχει τελειώσει, είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέλη του ΝΑΤΟ, του ΠΟΕ, του Ευρώ και αν δεν ήμασταν δε θα υπήρχαμε σήμερα, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
  12. ΧΙΛΙΑ ΖΗΤΩ στον Έλληνα δημοσιογράφο, στις επιταγές που λαμβάνει, τις εντολές που ακολουθεί, τις κατουρημένες ποδιές που φιλάει, το ρεπορτάζ που δεν έκανε, το σκάνδαλο που δεν κυνήγησε, ζήτω στη χαμένη του αξιοπρέπεια, που δε θα τη βρει ποτέ.
  13. ΖΗΤΩ στον πανεπιστημιακό δάσκαλο, με τις 3 θέσεις, ζήτω στην αγένεια του. Που οι φοιτητές πρέπει να του χρωστούν αιωνία ευγνωμοσύνη και αφοσίωση γιατί ήρθε μια φορά στο εξάμηνο κ είχε γράψει ένα βιβλίο πριν 10 χρόνια.
  14. Ζήτω και στον Έλληνα φοιτητή που προτιμά να πάρει πρόγραμμα από τις παρατάξεις αντί να το απαιτήσει από τη γραμματεία και σημειώσεις από τα τραπεζάκια τους αντί να παρακολουθήσει κανένα μάθημα.
  15. Ζήτω στο δικαστή τον αδέκαστο. Που ξεχνάει προφυκαλισμένους τους ναρκομανείς αλλά αμολάει ελεύθερους τους εμπόρους. Τα σωστά να λέγονται.
  16. ΖΗΤΩ ταπεινό στην Ελληνική Αστυνονία ΚΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΕΣ ΤΗΣ. Κακώς ανησυχούμε ότι δεν έχει αρκετό πράσινο η πόλη...
  17. ΖΗΤΩ ΣΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΜΑΣ, αν τους έχει δει κανείς; να παίρνουν θέση; να εμπνέουν ιδέες; μπορεί, ποιος ξέρει...
  18. ΖΗΤΩ ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΩΝ. Να είμαστε καλά ρε παιδιά, να παρελαύνουμε την υποκρισία μας, να κουνάμε σημαίες, να απαγγέλλουμε ύμνους κ να πετάμε το τσιγάρο μας στο πεζοδρόμιο. Γιατί έχουμε σεκλέτια.
  19. Ζήτω οι αυταπάτες μας, ζήτω η εθνική μας μοναξιά αλλά πιο πολύ από όλα, ζήτω στις εξαιρέσεις. Πραγματικό ζήτω στις εξαιρέσεις και κουράγιο. Τέλος.-

Ο/ Η Πρώην

Δυσάρεστος ή ευχάριστος, χαμογελαστός, γκρινιάρης, μη μου άπτου, ενοχλητική, καλό κορίτσι, εύκολο κορίτσι, δεν έχει σημασία. Μόνο τρία είδη πρώην υπάρχουν και κανένα περισσότερο: οι πρώην των νυν, το εγώ ως πρώην και οι πρώην του εγώ.

Ο/ Η Πρώην της/ του Νυν 
          Μυθικό τέρας εφάμιλλο της Λερναίας Ύδρας, διότι ένα κεφάλι κόβεις, τρία πετάγονται, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Το πιο απειλητικό συνήθως είναι το πλέον πρόσφατο, γιατί βρίσκεται ολούθε, στο συρτάρι με τις κάλτσες, σε γραμμένα CD τραγουδιών και φωτογραφίες του facebook από τα παλιά.
          Δε θα πω ψέματα, δε θα το παίξω κουλ. Παρατηρώ, αυτήν ακριβώς τη στιγμή που γράφω, ως πηγή έμπνευσης και για φιλολογικούς λόγους καθαρά, την φωτογραφία μιας βλοσυρής πρώην. Με κοιτάζει με το σαρδόνιο χαμόγελο του anaconda γιατί γνωρίζει, ω ναι ξέρει, πως με έχει προλάβει, είναι ήδη παντού, εκεί όπου εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα.
          Ο/ η πρώην συνδυάζει δύο ανίκητες και αλληλοσυμπληρούμενες δυνάμεις της φύσης. H πρώτη είναι η έλξη, την οποία διαθέτεις και εσύ ως νυν. Αυτή, την οποία δεν έχεις στην φαρέτρα σου, είναι η νοσταλγία. Αξίζει να σημειωθεί πόσες αηδίες κάνουν οι άνθρωποι εξαιτίας της νοσταλγίας. Επιστρέφουν στην πατρίδα τους, παρατώντας καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, για να αγναντεύουν άνεργοι τη θάλασσα. Θέτω λοιπόν το μέγα φιλοσοφικό ερώτημα: τι είσαι εσύ ταπεινό χαμομηλάκι κόντρα στη θάλασσα;
          Βεβαίως, θα αναλογιστεί κανείς ότι όλοι -περίπου- είμαστε πρώην κάποιου. Γιατί λοιπόν να τρέφουμε αισθήματα φθόνου ή φόβου απέναντι σε κάτι τόσο φυσικό, όσο το πρωινό κατούρημα; Για τον απλούστατο λόγο ότι επίσης όλοι γνωρίζουμε τι κάναμε πέρσι το καλοκαίρι, πρόπερσι και εν πάση περιπτώσει κάποια στιγμή. Ποιος δεν έχει πάει (μια βόλτα) με πρώην, εις ανάμνηση των περασμένων, όμως ουχί ξεχασμένων;
          Αν πάλι ο/ η νυν βρίσκεται επισήμως σε εμπόλεμη ζώνη με το παρελθόν του, περισσότερες έγνοιες προκύπτουν. Πρωτίστως επειδή, αυτές οι ιστορίες καλύπτονται, κατά κανόνα, από την αχλή του μυστηρίου και αυτό από μόνο του είναι προβληματικό. Χώρια που διακινδυνεύεται εκ των πραγμάτων, η αποκάλυψη δυσάρεστων λεπτομερειών. Ο έρωτας είναι μύθος, άντε και μέθη. Αν είναι να ξεμεθύσεις τόσο γρήγορα, να σου λείπει το βύσσινο.

Το Εγώ ως Πρώην
          Υπάρχουν ωστόσο συμπαθητικοί σύντροφοι του παρελθόντος, που σε γενικές γραμμές μένουν μακριά από τα πόδια των αγαπημένων μας προσώπων. Ας πούμε εγώ είμαι πολύ συμπαθητική πρώην, είμαι σίγουρη. Κατ' αρχήν, λόγω τιμιότητος, ποτέ δεν έχω βοηθήσει παλιό μου έρωτα να κερατώσει τον καινούργιο, υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι είναι όντως έρωτας ο καινούργιος και όχι ένα απλό περαστικό φλερτ. Απέναντι στα απλά περαστικά φλερτ κανείς δεν έχει ευθύνη, ας μην είμαστε υπερβολικοί. Επίσης, πάντα έχω μια καλή κουβέντα για τις νέες κοπέλες των παλαιών μου συντρόφων, υπό την αυστηρή προϋπόθεση να είναι όντως νέες, στοιχειωδώς όμορφες και κατά προτίμηση καλλιεργημένες. Έχουμε και ένα branding να διαφυλάξουμε.
          Το εγώ ως πρώην μπορεί να είναι προσεγγίσιμο, σαν εμένα ή απροσπέλαστο, σαν τον Χρήστο. Ο Χρήστος, άπαξ γίνεις πρώην, σου κόβει την καλημέρα. Υποθέτω ότι λογική συνέπεια είναι η νυν του Χρήστου να νιώθει ασφάλεια, ίσως μια στάλα υπεροχή και μάλλον μοναδική στον κόσμο. Δε θα ήθελα πάντως να βρίσκομαι στη θέση της γιατί εκτιμώ και συμπαθώ τον Χρήστο, οπότε δε θα ήθελα να μου κόψει την καλημέρα. Ο Χρήστος όμως ισχυρίζεται ότι το σεξ είναι πρωτευούσης σημασίας και αλλάζει τα πάντα, την έννοια του σώματος ως ολότητα. Άρα μετά δεν δύναται να διατηρεί φιλικούς δεσμούς με κάποια που ξέρει ότι έχει τρεις ελίτσες κολλητά στον πισινό της. Αυτό δεν το είπε ο Χρήστος, είναι μια πρακτική σκέψη, δικής μου συνεισφοράς.
          Τίθεται και ένα άλλο σκοτεινό ζήτημα, θέμα ταμπού θα έλεγα. Εφόσον είσαι ο/ η πρώην, μήπως τυχόν στις πιο μύχιες και μοιχείες σκέψεις σου, θα ήθελες να ξαναγίνεις νυν. Δηλαδή, ενώ ανήκεις στο παρελθόν, η καρδούλα σου επιθυμεί κάποια στιγμή στο εγγύς ή απώτερο μέλλον να επανέλθει δριμύτερη. Στην περίπτωση που το εγώ προβάλει τέτοιους ασεβείς πόθους, η διαχείριση της κατάστασης κάνει λέβελ απ αυτομάτως. Μιλάμε πλέον για κανονικό ψυχρό πόλεμο.

Οι Πρώην του Εγώ
          Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα. Αρχικά αναρωτιέται ο ποιητής: Τις εστί πρώην; Δηλαδή, ποιος πιάνεται στην μακάβρια παγίδα της συναισθηματικής λήθης; Αν λόγου χάρη είσαι άνδρας μπερμπάντης και δραστήριος, οφείλεις να προσμετράς στη λίστα σου όλα τα θύματα της μιας βδομάδας ή περιορίζεσαι στον μήνα και πάνω;
          Έστω ότι ορίζονται ως πρώην μόνο εκείνοι για τους οποίους στοιχειωδώς σκίρτησε το αίσθημα. Έρχεται πάλι ο αντίλογος του Χρήστου, ως δικηγόρος του διαβόλου, να υπενθυμίσει ότι η επαφή είναι πάντα συνολική, το σώμα δε νοείται αδιαίρετο από το πνεύμα. Αυτές, λέει, είναι χριστιανικές ιδεοληψίες και να τις ξεχάσουμε.
          Προηγούμενα διαφωνούσα, εντούτοις τώρα, θα αναγκαστώ να συμφωνήσω. Το ασφαλέστερο, λοιπόν, κριτήριο για το αν κάποιος είναι πρώην ή όχι, συνίσταται στην άτυπη κοινωνική σύμβαση μεταξύ των δυο μερών ότι όντως εμπίπτουν ο ένας για τον άλλον στη Λίστα.
          Η Λίστα έχει προσφέρει άπειρες στιγμές αμηχανίας. Μια λίστα που αν είναι σύντομη, έχει καλώς, αν όμως εκτείνεται μπορεί να αποδειχθεί πλήρως αποτελεσματική πυρηνική βόμβα, σαν κακοδιατηρημένος αντιδραστήρας. Όχι για το τι θα πει ο κόσμος, φυσικά όχι. Αλλά να, όσο μεγαλύτερη η λίστα, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες με κάθε νυν να πέσεις πάνω σε πρώην, γεγονός συνήθως άκομψο, με όση επιτυχία κι αν υποδύεσαι τον/ την χαλαρό/ ή. Βάλε αν είστε και σε κοινές παρέες...
          Ομολογουμένως, οι άνδρες χάνουν πόντους σε αυτό το σημείο. Καθώς φαίνεται, εύχονται να ανοίξει η γη να τους καταπιεί, και παρόλο που αυτό δε συμβαίνει, συμπεριφέρονται ωσάν να είχε συμβεί. Παραδείγματος χάριν, ενώ στέκεται δίπλα τους η νυν, όλως τυχαίως αποφεύγουν να την συστήνουν στην πρώην, μεταθέτοντας το πρόβλημα για αργότερα. Μέγιστο λάθος. Όχι μόνο εν τέλει, ο άνδρας θα αναγκαστεί να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις, επιπλέον θα υποστεί ισχυρή κρεβατομουρμούρα. Όμως, ούτε κάνοντας τις απαραίτητες συστάσεις είναι εγγυημένο το αποτέλεσμα, αφού το λαγωνικό γυναίκα αφενός αντιλαμβάνεται σε δευτερόλεπτα την αλλιώτικη οικειότητα μεταξύ εραστών, αφετέρου η παραμικρή ένδειξη τρυφερότητας θα χρησιμοποιηθεί in the court of love.
           Κλείνοντας αυτή την παράθεση σκέψεων θέλω να προσθέσω ένα σημαντικο σημείο για τη διευκόλυνση της συζήτησης: Κορίτσια, σταματήστε να ισχυρίζεστε ότι έχετε τρεις (03) πρώην. Λογοτεχνικά και από πολλές άλλες απόψεις, το τρία (03) θεωρείται χρυσό νούμερο, όμως το ίδιο ισχύει για το επτά (07) και το εννέα (090). Σας έχουν πάρει όλοι, μα όλοι, μα εντελώς όλοι, χαμπάρι. Δεν έχετε τρεις πρώην. Πίριοντ.

Υ.1: Ο Χρήστος είναι πλαστό πρόσωπο, περσόνα του κειμένου κι εγώ δεν κοιτούσα καμία φωτογραφία πρώην καθώς έγραφα.

Y.2: Ενόσω συνέγραφα ζήτησα από τους φίλους μου να προτείνουν μουσική κάτω από το γενικό τίτλο ο/ η πρώην. Τους ευχαριστώ πολύ! Αυτές είναι οι συστάσεις τους άνευ λογοκρισίας, πλην των 2 πρώτων, που είναι δικές μου επιλογές:
  1. Archive- Goodbye (και δεύτερη συμμετοχή στο break up list)
  2. (“που τ' ανακάλυψες πώς θα 'σαι εσύ ο νόμος μου;”)
  3. Κώστας Μακεδόνας- Αυτός ο Άλλος (είναι ευεργέτης μου μεγάλος)
  4. (“κόπη, κόπη, κόπηκες και γι αυτό για μένα καις”)
  5. (“θέλω μαζί σου επανασύνδεση, μα χθες μου έκοψαν τη σύνδεση”)

Η Καλή Γειτονία.

Δεν έχω τίποτα εναντίον της, σας βεβαιώ. Ούτε εναντίον εκείνης, μηδέ της πόλης καταγωγής της, που όσο και να το κάνεις ελαφρώς χαρακτηρίζει τα γούστα της. Όμως φοβάμαι πως έχουμε παραβεί τους κανόνες της καλής γειτονίας.

Εξηγούμαι: Ρους- Εξαιρέσεις, ακολουθείται σχιζοφρενικά από Lonely Day- System of a Down για να καταλήξει με τη συνοδεία κιθάρας σε Κότσιρα, της ύστερης εποχής, τότε που το γύρισε στο λαϊκό και πλέον δεν τον ακούει ούτε η Ραλλία- τον ακούει όμως η γειτόνισσα μου. Ο δράστης της μουσικής εκτέλεσης είναι νεαρός, μελαχρινός, καλό παιδί αλλά κακός κιθαρίστας, με μπάσα φωνή που στο τελείωμα έχει μια υγρή βραχνάδα. Συναντηθήκαμε στο ασανσέρ, μου ζήτησε συγγνώμη δεν μπορώ να δείξω αχαριστία. Μάλιστα, προς κατευνασμό μου, με ενημέρωσε ότι κι αυτός ξυπνάει στις 6 το πρωί για να πάει στο Πεντάγωνο (ήμαρτον Θεοί, και σε αυτούς τραγουδάει;).

Ο νεαρός συστήθηκε ως εξάδελφος της γειτονοπούλας μου όμως σιγά μην τον πίστεψα. Εξάλλου οι μουσικές του ανησυχίες δεν είναι οι μόνες που με κρατούν ξύπνια τα βράδια. Εδώ και λίγες μέρες που η μαύρη τύχη μου το φερε το ερωτευμένο ζευγάρι να δοκιμάσει την δική του τύχη στην συγκατοίκηση, ελέγχονται τα νεύρα μου και τα ευαίσθητα ώτα μου πολλάκις. Τζάμπα με μεγάλωσε ο πατέρας μου με γαλλική ποίηση και έπαιζε το πικ απ Κυριακή πρωί τα λιανοτράγουδα του Ρίτσου. Τώρα κάθε βράδυ ως τις 2.30π.μ. στο δωμάτιο μου, μεσοτοιχία με το σαλόνι της, έχει λαϊκό πρόγραμμα “πάμε δικό σας” και μετά τις 2.30 -προφανώς προτιμούν τον καναπέ σε σχέση με άλλα έπιπλα- προβάλλεται adult movie “τα κορίτσια απ' τη Λαμία, τα καλύτερα παιδιά”.

Στην αρχή ρώτησα μήπως τυχόν είχε κατέβει κι αυτός στην πρωτεύουσα για τις auditions του Greek Idol, όλα τα περιμένω πια. Όμως μου εξήγησε ότι έχει σοβαρό σκοπό, για την ξαδέρφη του να θυμίσω, στην δεύτερη συνάντηση μας, εκείνος έβγαινε για τσιγάρα- προσπαθεί να το κόψει, εγώ για ωτοασπίδες- μόλις τις ξεκίνησα. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα το δικό του διαμέρισμα διότι περνούν μια περίοδο τεστ ντραϊβ, όπως την είπε. Όταν φεύγει εκείνος το πρωί, η ξανθιά καλλονή από δίπλα, ενθουσιασμένη με τις χαρές του έρωτα (του πάνδημου εν προκειμένω) βάζει στη διαπασών το “FAME, I wanna live for ever”. Εγώ πάλι θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί αν γίνεται, να “wake me up when September ends”.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι ο Κακοφωνίξ έχει βελτιώσει τη Φραμπαλά εντυπωσιακά και γι αυτό του χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη. Δε θα ξεχάσω τις εποχές που έτριζαν τα τσιμέντα κάτω από το βάρος του Σώτη Βολάνη (ναι, ζει ακόμα). Η νέα, τότε στο πρώτο της έτος, χώρισε λόγω μετακόμισης με τον καλό της, ο οποίος διατηρούσε μπαρ στην ευρύτερη περιοχή της Φθιώτιδας και από την στενοχώρια της κόντεψε να μου τινάξει τα κουφώματα στον αέρα. Έπαιρνε τον ήχο ο φωταγωγός και αναστέναζαν δύο κολλητές πολυκατοικίες. Έκτοτε είχαμε ηρεμήσει εώς ότου εμφανίστηκε ο τωρινός ψηλέας. Όχι ότι δεν άκουγε μουσική η δεσποινίς, απλά ήταν ελεγχόμενα τα πράγματα, εκτός από αυτό το καλοκαίρι που η Άννα Βίσση ηχογράφησε τις “Τσούλες”. Δεν είμαι σίγουρη ποιο συναισθηματικό δράμα περνούσαμε τότε στον όροφο, ξέρω όμως ότι η Αννούλα ακουγόταν στο ριπίτ μέχρι να λιποθυμήσω κι εγώ και το σκυλί μου.

Μοιράστηκα τους προβληματισμούς αυτούς με τον αδερφό μου αλλά με απογοήτευσε. Κατ΄ αρχήν δε βρήκε τίποτα κακό στις νότες του Καρρά, ούτε στην unplugged εκτέλεση τους από το νεοαφιχθέντα γείτονα. Πέραν αυτού όμως, προσέθεσε, να αφήσω τα παιδιά να χαρούν τη ζωή τους, το σεξ, την άνοιξη (τι που χιονίζει έξω) και όχι επειδή εγώ κοντεύω να μουχλιάσω, να βαράω τους τοίχους μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα μπας και με λυπηθούν να περάσουν στο δεύτερο μέρος. Εξακολουθώ να φοβάμαι όμως ότι έχουμε παραβεί τους κανόνες της καλής γειτονίας.

Και ο ΔΙΑΣ είναι ΣΥΡΙΖΑ! ...


Στις 03 Μαρτίου 2011, αργά το βράδυ, στην πλατεία Συντάγματος -που τώρα συνειδητοποιώ ότι σε άλλη πλατεία δεν πρέπει να έχει πέσει τόσο ξύλο όσο σε αυτήν που λέγεται Συντάγματος, τι ειρωνεία- τα ΜΑΤ ψέκασαν και χτύπησαν, ως συνήθως δηλαδή, συγκεντρωμένο πλήθος που διαμαρτυρόταν.

Η πρωτοτυπία του πράγματος έγκειται στο ότι το συγκεντρωμένο πλήθος ήταν επίσης μέλη της Ελλ. Ασ., απλώς άλλης ομάδας γιατί καθώς φαίνεται έχουν χωρισμένα τα τσανάκια τους, Ολυμπιακός Παναθηναϊκός τύπου.

Τα μέλη λοιπόν της ομάδας ΔΙΑΣ, έστω Παναθηναϊκός διότι έφαγαν το ξύλο (παρόλο που είμαι Παναθηναϊκός παραδέχομαι ότι τρώμε ξύλο) είχαν συγκεντρωθεί για να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες εργασίας τους.

Τάσσομαι πάντα με το δίκιο του εργάτη, το αυτό θα πράξω και αυτή τη φορά, ας είναι ο εργαζόμενος αστυνομικός, ας έχω υποφέρει από τον ψεκαστήρα του, το γκλομπ του, το φυσητήρα του, το κόμπλεξ του κυρίως και πάνω από όλα.

Είναι δεδομένο ότι σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι εν ώρα εργασίας υπό συνθήκες για τις οποίες ευθύνεται ο εργοδότης τους, δηλαδή το ελληνικό κράτος. Φυσικά τα καλάσνικοφ τα κρατούσαν μαφιόζοι αλλά με ποια σύνεση πάρθηκε η απόφαση να σταλούν εκτεθειμένοι άνθρωποι πάνω σε μηχανές της κακιάς ώρας σε μια τέτοια αποστολή αυτοκτονίας.

Η δίκαιη κατά τη γνώμη μου αγανάκτηση αυτής της ιδιότυπης ομάδας εργαζομένων εκφράστηκε λοιπόν, όπως συμβαίνει, μπροστά στη βουλή, μπροστά στο άγαλμα του άγνωστου στρατιώτη, στο σημείο μηδέν. Το όμορφο στοιχείο είναι ότι η καταστολή δεν γνωρίζει όρια, δεν έχει συναισθηματισμούς, δεν αναγνωρίζει πρόσωπα στα εργαλεία που χρησιμοποιεί. Να λοιπόν που οι ΔΙΑΣ έφαγαν ξύλο από τους ΜΑΤ. 1-0 στο ημίχρονο.

Όμορφο γιατί εκεί στον ΔΙΑΣ, όταν κυνηγούσαν και κατραπάκιαζαν διαδηλωτές από τις μηχανές της κακιάς ώρας στην πολύ πρόσφατη απεργία και διαδήλωση, ένιωθαν αρχοντόπαιδα και λεβέντες. Μάλλον άλλη γνώμη θα έχουν σχηματίσει τώρα, θα προσεδαφιστούν στη ΓΗ, ίσως γίνουν πιο εγκρατείς.

Πάντα οργίζομαι όταν διαδηλωτές και εργαζόμενοι καταστέλλονται βίαια και τώρα επίσης. Όμως για πρώτη φορά διαπιστώνω τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα του ξύλου.

Adopt a Stray.gr!