Ευτυχώς Λύσαμε τα Προβλήματα μας.

Με ενδιαφέρον παρακολουθώ τον δημόσιο διάλογο μερικές ημέρες τώρα να σέρνεται γύρω από το θέμα της παράνομης μετανάστευσης στην Ελλάδα. Είναι πράγματι ένα σημαντικό κεφάλαιο νεοελληνικής ντροπής το πώς υπογράφοντας συνθήκες που δεν αντικατόπτριζαν τα ρεαλιστικά δεδομένα της χώρας, ούτε καν το συμφέρον της, μετατραπήκαμε σε βρωμερή αίθουσα αναμονής εγκλωβίζοντας ανθρώπους στο κενό. Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δεν φρόντισαν ποτέ για κάποια στοιχειώδη μεταναστευτική πολιτική, οι υπηρεσίες χορήγησης πολιτικού ασύλου είναι ένα από τα συντομότερα Ευρωπαϊκά ανέκδοτα, οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν αντιλήφθηκαν μέσα στον ύπνο πολυτελείας τους ότι η εξαθλίωση όσων αναζητούσαν εδώ την επιβίωση ή ακόμα την καλύτερη ζωή, σύντομα θα χτυπούσε και τη δική τους πόρτα. Οι εργολάβοι των περίλαμπρων Ολυμπιακών Αγώνων και των έργων που ρημάζουν όπως ρημάζουμε όλοι μας, υπέγραφαν συμβόλαια εκατομμυρίων με το ελληνικό δημόσιο για να προσλάβουν ανασφάλιστους, αναλώσιμους, παράνομους μετανάστες που τότε με ορθάνοιχτα σύνορα σχεδόν τους προσκαλούσαμε να μας βγάλουν από τη δύσκολη θέση. Στην στιγμή της επιφανειακής δόξας ελάχιστοι ρωτούσαν γιατί και πώς. Ελάχιστοι απασχολήθηκαν με το προδιαγεγραμμένο ζοφερό μέλλον. Θυμάμαι, έγραφε η Ελευθεροτυπία για τα εργατικά ατυχήματα, τους Ολυμπιακούς θανάτους και όσο που δεν της χρέωναν αντιπατριωτικά φρονήματα.

Οι παράνομοι μετανάστες δεν επιθυμούν να μείνουν μαζί μας, όσο και αν ξενίζει, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα ζηλευτό ή ζωντανό, τίποτα να προσδοκά κανείς σε τούτο το οικόπεδο. Θέλουν να περάσουν από την αίθουσα αναμονής για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη. Εδώ είναι καταδικασμένοι σε πείνα και απελπισία που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε εκρηκτικές καταστάσεις, εγκληματικότητα και ρατσισμό. Το ίδιο επιθυμούν εξάλλου πλέον πολλοί Έλληνες που δεν φεύγουν βέβαια ως παράνομοι μετανάστες ωστόσο προσπαθούν να ξεγελάσουν το σύστημα με ταξιδιωτικές βίζες στην Αυστραλία. Οι παράνομοι μετανάστες στην Ελλάδα και οι Έλληνες μοιράζονται την αναζήτηση της ευτυχίας, όσο και αν στο δημόσιο διάλογο των τελευταίων ημερών μιλάμε γι αυτούς σαν αντικείμενα ή ζώα, βολικά εθελοτυφλώντας απέναντι στην ουσία: θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση τους. Ίσως μάλιστα να βρεθούμε στη θέση τους. Άμεσα.

Η αγωνία μου όμως δεν είναι το μεταναστευτικό, παρά την αδιαμφισβήτητη σοβαρότητα του. Είναι σαφές ότι επίκεινται εκλογές, αν μη τι άλλο διότι τα δελτία ειδήσεων θυμίζουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπου υπολογίζεται το τέλος του κόσμου σε λιγότερο από 3 εβδομάδες. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω, κανονική ανθρωποφαγία, ψέματα, στατιστικές ανακρίβειες, απειλές, αδιέξοδα, ξανά ψέματα. Έτσι κάπως φτάσαμε να συζητάμε για το μεταναστευτικό, πρέπει να ανασηκωθούν πολιτικά θέματα από τον πάτο, να φανούν οι διαχωριστικές γραμμές των κομμάτων. Προνομιακό πεδίο οι παράνομοι άνθρωποι, αφού η Αριστερά είτε δειλιάζει να πάρει θέση, είτε αν πάρει θέση συγκρούεται με το κοινό πατριωτικό αίσθημα- βοήθεια μας. Οι νεοφιλελεύθεροι από την άλλη, ξεχνούν εύκολα ότι λογική συνέχεια της ιδεολογίας τους δεν είναι τα κλειστά σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά η νομιμοποίηση και ένταξη των μεταναστών στις παραγωγικές δομές της χώρας. Αποδεικνύεται, ακόμα μια φορά, ότι η ιδεολογία είναι λάστιχο και στην πραγματικότητα το συμφέρον και η μικροπολιτική είναι ο άξονας των αποφάσεων. Τσιμπήσαμε λοιπόν το τυράκι του μεταναστευτικού, προεκλογικά. Πειστήκαμε ότι είναι θέμα εκτός από σπουδαίο και επείγον, βάλαμε μπροστά για στρατόπεδα και τείχη. Ποια παιδεία έχει καλλιεργήσει εξάλλου ο πολίτης για να μπορεί να αντισταθεί στον οχετό που πετάγεται από τις τηλεοπτικές οθόνες;

Θέλω όμως, για μια μόνο στιγμή να διακόψω τον παροξυσμό, να ρωτήσω, για το όνομα της λογικής, πότε λύσαμε τα προβλήματα μας και ξαφνικά ολόκληρος ο ευτελής και ξεπεσμένος δημόσιος διάλογος κινείται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από το θέμα της παράνομης μετανάστευσης; Μήπως τελικά τα μνημόνια δεν πέρασαν από πάνω μας, μήπως τελικά δεν ήταν ο δικομματισμός που μας τράβηξε σε αυτό το μπουντρούμι. Γιατί αν έπρεπε να επιλέξω εγώ ένα θέμα για τις εκλογές, θα ούρλιαζα χωρίς καμία υπερβολή ότι πρέπει επιτέλους στην Ελλάδα να αντιμετωπίσουμε τη δική μας μπόχα και να συζητήσουμε σοβαρά για την διαφθορά. Για όλα τα σκάνδαλα που κατάπιαμε αμάσητα, για τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες προσώπων με ονοματεπώνυμο που κόστιζαν, κοστίζουν και θα κοστίζουν όχι μόνο σε χρήμα που μετριέται, όσο στην διάλυση της δημόσιας διοίκησης, τον διασυρμό της χώρας και κυρίως για την κουλτούρα ανομίας και ανοχής που σάρωσε την κοινωνία και δεν άφησε τίποτα όρθιο. Για την μονίμως απούσα δικαιοσύνη που αφήνει μια πικρή γεύση σε όποιον επιλέγει να πιστεύει στους θεσμούς. Για την λογική της εξυπηρέτησης του γνωστού και των δικών μας παιδιών που ξεκινά στη βουλευτική ασυλία και καταλήγει στο τελευταίο νοικοκυριό. Αυτό θα διάλεγα εγώ για να συζητήσουμε. Σίγουρα κάπου εκεί θα χωρούσαν οι παράνομες ψυχές που έφτασαν ως το σήμερα σε αυτά τα χάλια λόγω της δικής μας διαφθοράς και δεν επιδιώκουν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ότι θέλει κάθε ένας από εμάς.

Να με συγχωρείτε που σας διέκοψα.