Δεν μπορώ να κλάψω. Δεν κλαίω. Δεν μπορώ να κλάψω εδώ και χρόνια. Αλλά θα ήθελα να μπορούσα να κλάψω. Σήμερα έκλεισα το εισιτήριο άνευ επιστροφής του αδερφού μου για Γερμανία όπου θα φύγει μετανάστης.
Μας λένε να το λέμε κινητικότητα αλλά δεν είναι κινητικότητα γιατί ο αδερφός μου δε θα ξανακουνηθεί από τη Γερμανία. Θα πάει εκεί για να χτίσει τη ζωή που δεν μπορεί να ζήσει στην Ελλάδα. Μια οποιαδήποτε ζωή που θα είναι καλύτερη από την καλύτερη ζωή που μπορεί να πετύχει εδώ.
Φεύγει ευτυχώς με πολύ καλούς όρους γιατί θα συναντήσει συγγενείς και οικογένεια και ανθρώπους που τον αγαπάνε εκεί. Έχουν φύγει πριν από αυτόν πολλοί άλλοι. Αλλά ξέρω πλέον φίλους και γνωστούς που φεύγουν όπως προλαβαίνουν γιατί η επιβίωση δεν περιμένει να βελτιωθούν οι όροι.
Ο αδερφός μου δεν είναι πάρα πολύ διαβαστερός άνθρωπος. Είναι όμως εξαιρετικά εργατικός και χαμογελαστός, σχεδόν χαρισματικός στην επικοινωνία του. Μιλάει άπταιστα τρεις ξένες γλώσσες και είναι νέος, δυνατός, έτοιμος. Και άνεργος. Οι θέσεις εργασίας που του προσφέρονται είναι αναξιοπρεπή τετράωρα των 250-350 ευρώ. Χαρτζιλίκι.
Φεύγει λοιπόν ο αδερφός μου κι εγώ που μένω εδώ δεν ξέρω πια πολύ καλά από τι κρατιέμαι. Του έκλεισα σήμερα το εισιτήριο άνευ επιστροφής και δεν μπορώ να κλάψω. Νιώθω όμως όλο και πιο συχνά ότι θέλω να πάρω εκδίκηση γι αυτή την αδικία που σαρώνει τόσους καλούς ανθρώπους. Ανθρώπους που κλαίνε, που φεύγουν μετανάστες τα παιδιά τους, που δεν έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο, που φοβούνται ότι θα τους πάρουν το σπίτι, που δεν έχουν να φάνε και ντρέπονται να το πουν, που μένουν κλεισμένοι σε άδεια διαμερίσματα άδειοι μέσα τους γιατί χρεώθηκαν μια ενοχή που δεν ήταν δικιά τους.
Ξέρω πως την αδικία δεν την παλεύεις με συναίσθημα. Ξέρω πως την κλοπή μιας γενιάς, την υφαρπαγή του αύριο δεν την παλεύεις με εκδίκηση. Θέλει επιχείρημα και αγώνα και οργάνωση και επιμονή και να μην κλαις. Θέλει να μην κλαις και να παλεύεις. Αλλά εγώ σήμερα θα ήθελα να μπορούσα να κλάψω.
3 του Σεπτέμβρη και άντε γαμηθείτε. Θυμάμαι τα ονόματά σας ένα ένα. Όλων.
Υγ.: δεν κλαίω γιατί ξέρω ότι ο αδερφός μου στη Γερμανία θα τα καταφέρει. Σίγουρα.
Μας λένε να το λέμε κινητικότητα αλλά δεν είναι κινητικότητα γιατί ο αδερφός μου δε θα ξανακουνηθεί από τη Γερμανία. Θα πάει εκεί για να χτίσει τη ζωή που δεν μπορεί να ζήσει στην Ελλάδα. Μια οποιαδήποτε ζωή που θα είναι καλύτερη από την καλύτερη ζωή που μπορεί να πετύχει εδώ.
Φεύγει ευτυχώς με πολύ καλούς όρους γιατί θα συναντήσει συγγενείς και οικογένεια και ανθρώπους που τον αγαπάνε εκεί. Έχουν φύγει πριν από αυτόν πολλοί άλλοι. Αλλά ξέρω πλέον φίλους και γνωστούς που φεύγουν όπως προλαβαίνουν γιατί η επιβίωση δεν περιμένει να βελτιωθούν οι όροι.
Ο αδερφός μου δεν είναι πάρα πολύ διαβαστερός άνθρωπος. Είναι όμως εξαιρετικά εργατικός και χαμογελαστός, σχεδόν χαρισματικός στην επικοινωνία του. Μιλάει άπταιστα τρεις ξένες γλώσσες και είναι νέος, δυνατός, έτοιμος. Και άνεργος. Οι θέσεις εργασίας που του προσφέρονται είναι αναξιοπρεπή τετράωρα των 250-350 ευρώ. Χαρτζιλίκι.
Φεύγει λοιπόν ο αδερφός μου κι εγώ που μένω εδώ δεν ξέρω πια πολύ καλά από τι κρατιέμαι. Του έκλεισα σήμερα το εισιτήριο άνευ επιστροφής και δεν μπορώ να κλάψω. Νιώθω όμως όλο και πιο συχνά ότι θέλω να πάρω εκδίκηση γι αυτή την αδικία που σαρώνει τόσους καλούς ανθρώπους. Ανθρώπους που κλαίνε, που φεύγουν μετανάστες τα παιδιά τους, που δεν έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο, που φοβούνται ότι θα τους πάρουν το σπίτι, που δεν έχουν να φάνε και ντρέπονται να το πουν, που μένουν κλεισμένοι σε άδεια διαμερίσματα άδειοι μέσα τους γιατί χρεώθηκαν μια ενοχή που δεν ήταν δικιά τους.
Ξέρω πως την αδικία δεν την παλεύεις με συναίσθημα. Ξέρω πως την κλοπή μιας γενιάς, την υφαρπαγή του αύριο δεν την παλεύεις με εκδίκηση. Θέλει επιχείρημα και αγώνα και οργάνωση και επιμονή και να μην κλαις. Θέλει να μην κλαις και να παλεύεις. Αλλά εγώ σήμερα θα ήθελα να μπορούσα να κλάψω.
3 του Σεπτέμβρη και άντε γαμηθείτε. Θυμάμαι τα ονόματά σας ένα ένα. Όλων.
Υγ.: δεν κλαίω γιατί ξέρω ότι ο αδερφός μου στη Γερμανία θα τα καταφέρει. Σίγουρα.
Η επιτυχία είναι η καλύτερη εκδίκηση. Όταν ο αδερφός σου γυρίσει στην Ελλάδα (για διακοπές) θα κοιτάζει αυτούς που τον εκμεταλλεύτηκαν Και του είπαν ψέματα αφ' υψηλού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σου περιγράψω σκηνικό:
Είμαι μετανάστρια στην Αγγλία εδώ και 2 χρόνια, επιστρέφω στην Ελλάδα για διακοπές και βρίσκομαι με ένα παλιό μου αφεντικό και τον αδερφό του. Είναι και οι 2 ξενοδόχοι και για κάποιο λόγο νομίζουν οτι ψάχνω για δουλειά. Μου προτείνει ο ένας "εκδούλευση" τάχα μου να δουλευω 56 ώρες αλλά να υπογράψω σύμβαση για 30 και μισθό 680 ευρώ. Του λέω πως αυτό είναι παράνομο και μου απαντάει ειρωνικά "Εμείς τόσα δίνουμε και όποιος θέλει, αλλιώς ντουζίνες περιμένουν γι' αυτή τη θέση" Του απαντάω οτι θα γυρίσω στο Λονδίνο όπου μου δίνουν 1100 λίρες (= 1300 ευρώ) το μήνα και να βάλει την ζηλευτή θέση εκεί που ξέρει. Μένει κάγκελο.
Ακολούθησε τα χνάρια του αδερφού σου. Τότε θα μπορέσεις να κλάψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συν-πάθεια από Στοκχόλμη.
1100 λίρες στο Λονδίνο; είναι δεδομένο πως η ζωή είναι τραγικά λιτή με αυτά τα χρήματα, πιθανό και κάτω απο 680 με βάση την Ελλάδα, δε θα το έθιγα διαφορετικά αλλα απορώ με τη δήλωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι στον 6ο χρόνο στην Αγγλία και ενώ είναι σίγουρο πως πίσω στην πατρίδα πολλοί περνούν δύσκολα προσυπογράφω πως και το εξωτερικό έχει πολλές δυσκολίες που δε μπορείς να σκεφτείς πριν ξεκινήσεις (και είναι ο λόγος που πολλοί επιστρέφουν ακόμα και εντός κρίσης).
Κουράγιο σένα και τον αδελφό σου, και καλή αρχη. Απο κάποιον Συν-παθών όπως γράφει και ο dim2610.
Να πάψουμε να κλαίμε εμείς. Να κάνουμε τους άλλους να κλαίνε. Αυτούς που μας φέραν ως εδώ. Αυτό είναι το ζητούμενο. Όσο σκληρό και αν είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφή