Η ηθοποιία του Θανάση Βέγγου δε μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα, την έβρισκα grotesque και ξεπερασμένη. Ήμουν πιο πολύ τύπος Λάμπρος Κωνσταντάρας, άντε και Κώστας Βουτσάς στο τσακίρ κέφι. Αναγνώριζα όμως ανέκαθεν κάποια αντικειμενικά στοιχεία σχετικά με τη στάση του απέναντι στα πράγματα και τις κινηματογραφικές του επιλογές με σεβασμό.
Ας αναφέρουμε κατ’ αρχήν, ότι για ιδεολογικούς λόγους βρέθηκε στη Μακρόνησο και αυτή ήταν μόνο η κατάληξη μιας γενικά δύσκολης οικογενειακής ζωής. Ωστόσο δεν το διαφήμισε, δεν το εξαργύρωσε, δεν το χρησιμοποίησε δημόσια με κανένα τρόπο, σχεδόν δεν γνώριζε το ευρύ κοινό το βασανισμένο παρελθόν του.
Επιπλέον, αν και αυτοδίδακτος εξέλιξε την υποκριτική του τέχνη τόσο ώστε να συγκρίνεται επάξια με κωμικούς διεθνούς κύρους, να είναι αναγνωρίσιμος για το ξεχωριστό ύφος, ένας ηθοποιός που τιμούσε την ιδιότητα του απαρέγκλιτα. Στις τελευταίες του δε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές στιγμές, η μεστότητα στην ερμηνεία του ήταν αδιαμφισβήτητη, σαν παλιό καλό κρασί που σε κερδίζει, ακόμα κι αν προτιμάς τη μπύρα.
Τελικά, η μεγαλύτερη επιτυχία του οικείου, καλού ανθρώπου ήταν ότι εξέφρασε τον ταλαίπωρο Έλληνα, αυτόν που ήρθε από το χωριό στην πόλη, αυτόν που κάνει μια ζωή κουπί, τρέχει σαν το Βέγγο και δε φτάνει. Ο Θανάσης Βέγγος περισσότερο και καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο σύγχρονο ηθοποιό αντιλήφθηκε και μετέφερε στην κινηματογραφική οθόνη την κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας. Μεγαλειώδες παράδειγμα η ταινία Ζητείται Ψεύτης. Παρακολουθώντας την παρατηρεί κανείς όλες τις παθογένειες της πολιτικής ζωής του τόπου δοσμένες με τον πιο ακριβή τρόπο, σχεδόν προφητικά.
Την ημέρα ταφής του Θανάση, που τίμησε την ελληνική ψυχή, έτυχε να εκτεθεί το χάος της προσωπικότητας του Βαγγέλη, που την προσέβαλε. Ο κ. Μεϊμαράκης με τις λέξεις του «Μου λες εμένα καλημέρα ρε αλήτη! Σκατομαλάκα! Έλα έξω ρε! Έλα έξω να σε γαμήσω!» μέσα στη Βουλή έδειξε απόλυτη ασέβεια στην Ελλάδα. Ασέβεια όχι ξένη προς τον πολίτη, που έχει χάσει προ πολλού τον αυτοσεβασμό του, ψηφίζοντας αυτόν ακριβώς τον κύριο. Όμως το γεγονός ότι πλέον ένας κομβικός παράγοντας του πολιτικού συστήματος τολμά να μιλά έτσι, ανεπαίσχυντα, χωρίς καν να υποστεί την απόλυτη απαξίωση, την σύσσωμη κατακραυγή, δείχνει πόσο νοσεί το σύνολο. Πόσο μεγάλη διαδρομή διανύσαμε από τον αγώνα του Θανάση Βέγγου ως την κατρακύλα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Η δικαιολογία του κ. Μεϊμαράκη όταν σε εκπομπή πανελλήνιας εμβέλειας χρησιμοποιούσε τη λέξη νονός ήταν πως κανείς μας δεν είναι παρθένος, ίσως μόνο στο ζώδιο, και τέλος πάντων δεν σοκάρεται η ελληνική κοινωνία από την επιλογή των λέξεων. Όμως ο πολιτικός ηγέτης, θα έπρεπε να παρέχει το πρότυπο, και όντως εν τέλει το κάνει, αλλά δυστυχώς ως κακέκτυπο. Εντούτοις, η ουσιώδης διαφωνία μου με τον κ. Μεϊμαράκη είναι ότι ευτυχώς, αντίθετα προς την εκμαυλισμένη άποψη του, υπάρχουν αρκετοί πολίτες που ξαφνιάστηκαν εξαιρετικά δυσάρεστα από την ολοφάνερη απουσία αρετής.
Είναι καιρός να επαναφέρουμε το βάρος στη σημασία των λέξεων και των εννοιών, στην κυριολεξία τους. Ουδείς αιτιολογείται να υβρίζει έτσι, να χρησιμοποιεί αισχίστου είδους λεκτική βία στον ιερό χώρο της Βουλής. Είναι δε όντως ιερός διότι ήρωες, όπως ο Λάκης Σάντας, διακινδύνευσαν και θυσίασαν αλλά και καθημερινοί άνθρωποι, όπως ο Θανάσης Βέγγος, τραβούν διαρκώς κουπί για να τον απολαμβάνει ο κ. Μεϊμαράκης.
Ο τυχαίος συγχρονισμός ανάμεσα στην ύβρη του κ. Μεϊμαράκη και την ταφή του κ. Βέγγου έχει ηχηρή σημειολογία. Μένει μόνο σε κάθε έναν από εμάς να κατορθώσουμε να την διαψεύσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου