H Μέδουσα κολυμπάει παντού

Καλώς ήρθατε! H Μέδουσα κολυμπάει και στο Facebook: Join

1η πρόταση για μοντέλα Άμεσης Δημοκρατίας.

Αγαπημένος φίλος ο οποίος ολοκληρώνει το διδακτορικό του στην άλλη άκρη της γης, διεθνολόγος και πολιτικός επιστήμονας με γνώσεις τις οποίες θαυμάζω και πολλές φορές ζηλεύω, για να βοηθήσει αναζήτησε μοντέλα και μεθόδους εφαρμογής της άμεσης δημοκρατίας στη χώρα μας. Σας παρουσιάζω εδώ τα αποτελέσματα της πρώτης έρευνας του, αναμένοντας περισσότερα, όχι ως προσωπικές ιδέες αλλά με σεβασμό ως συνεισφορά στις αποφάσεις της Λαϊκής Συνέλευσης Συντάγματος, ώστε ο διάλογος μεταξύ των μελών της να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Αντιμετωπίστε το με επιείκεια και προβληματιστείτε. Καλή δύναμη!

Κατ’ αρχήν, ο στόχος του κειμένου είναι να παρουσιάσει θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, εκ των πραγμάτων στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεδομένου ότι αυτό είναι το κυρίαρχο και ρεαλιστικά αδιαμφισβήτητο σύστημα το οποίο ωστόσο έχει πολλά περιθώρια αλλαγών και βελτιώσεων.
1.      Δημιουργία Λαϊκής Βουλής η οποία θα στελεχώνεται με κλήρο από τους πολίτες του συνόλου της επικράτειας για καθορισμένη θητεία, έστω π.χ. ετήσια ή διετή. Όποιος/ όποια κληρωθεί, υποχρεώνεται να υπηρετήσει στη Λαϊκή Βουλή, σαν θητεία και θα μπορεί να κληρωθεί μόνο μία φορά.

~ Ο στατιστικός νόμος λέει ότι ένα τυχαία επιλεγμένο υποσύνολο ενός πληθυσμού, αν είναι αρκετά μεγάλο, θα είναι αντιπροσωπευτικό του συνόλου κατά 95%-100%. Η υποχρεωτική κλήρωση είναι όντως τυχαία επιλογή, οπότε τηρούνται οι αρχές της άμεσης δημοκρατίας.

Σ’ αυτό το σημείο, για να διευκολύνω την διατύπωση και τις συνακόλουθες σκέψεις, θέλω να εξηγήσω ότι όταν συζητούμε για άμεση δημοκρατία, είναι εκ των ουκ άνευ ότι εμπιστευόμαστε κάθε έναν πολίτη όσο εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και κυρίως ότι εμπιστευόμαστε το σώμα των πολιτών όσο εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. No system comes without toughness. 

Όπως εξηγεί ο φίλος μου που έκανε την έρευνα, υπάρχει τρόπος για κλήρωση σε εθελοντική βάση, δηλαδή μόνο σε όσους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν, ουσιαστικά. Θα γίνει μάλιστα τέτοιο πείραμα στην Αφρική από τον επιστήμονα Mark Frederickson όπου ο εθελοντικός κλήρος θα συγκριθεί με τις εκλογές, για την στελέχωση κυβερνούσας επιτροπής. Δηλαδή εκλογές vs εθελοντικός κλήρος. 

Όμως, αν η διαδικασία του κλήρου γίνει μεταξύ εθελοντών που ενδιαφέρονται να εργαστούν για τη Λαϊκή Βουλή χάνεται η αντιπροσωπευτικότητα του συνόλου. Οπότε δεν μας κάνει αυτό το μοντέλο εφόσον θέλουμε να είμαστε πιστοί στην άμεση δημοκρατία. 

2.   Ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι το μέγεθος του σώματος της Λαϊκής Βουλής είναι 1.000 άτομα (δεν έχουν γίνει οι μαθηματικές πράξεις ακριβώς αλλά είναι πολύ απλό να βρεθεί ακριβώς ο αριθμός που απαιτείται για το αντιπροσωπευτικό δείγμα του συνόλου με βάση τα πληθυσμιακά δεδομένα της Ελλάδας). Η ερώτηση λοιπόν είναι:

Τι ρόλο θα είχε ένας τέτοιος θεσμός στο Ελληνικό πολιτικό σύστημα; 

Συνεισφορά Πρώτη: Έλεγχος του νομοθετικού έργου της κυβερνητικής βουλής.
Τους νόμους θα τους ψηφίζει η παρούσα κυβερνητική βουλή. Η Λαϊκή Βουλή θα ελέγχει το νομοθετικό έργο της κυβερνητικής βουλής και θα μπορεί να σταματήσει την εφαρμογή ενός νόμου με αρνησικυρία, το λεγόμενο veto με πλειοψηφία του 51%. Αν η Λαϊκή Βουλή αποφασίσει με 51% να ακυρώσει ένα νόμο τότε θα πρέπει να κάνει ένα από τα παρακάτω (γιατί προφανώς η ακύρωση από μόνης της απλά παρακωλύει τη λειτουργία της χώρας και δεν οδηγεί σε κάτι):

a. Αν ο νόμος ακυρώνεται λόγο της υποψίας της Λαϊκής Βουλής ότι είναι αντισυνταγματικός ως προς τη διατύπωση, θα πρέπει να παραπέμπεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας (εν γένει σε συνταγματικό δικαστήριο).

b. Αν ο νόμος ακυρώνεται λόγω υποψίας της Λαϊκής Βουλής ότι είναι αντισυνταγματικός επειδή το πνεύμα και η ερμηνεία του αφήνουν τέτοια περιθώρια, θα πρέπει να παραπέμπεται στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.

Πχ. Ο νόμος για την βουλευτική ασυλία προσκρούει κατά περίπτωση, όπως νομολόγησε πολύ πρόσφατα και το ΔΕΚ, στην αρχή της ισοπολιτείας. Συγκεκριμένα το ΔΕΚ μας καταδίκασε ως Ελλάδα γιατί ενώ η βουλευτής Μιλένα Αποστολάκη καλυμμένη από τη βουλευτική ασυλία δεν παρουσιάστηκε στη διαμάχη με τον σύζυγό της, ο ίδιος ήταν υποχρεωμένος για την ίδια υπόθεση να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη επειδή δεν είναι βουλευτής. Οπότε ναι, υπάρχουν μια χαρά αντισυνταγματικοί νόμοι.

Στην a. περίπτωση: αν το ΣΤΕ αποφασίσει ότι όντως ο νόμος είναι αντισυνταγματικός τότε επιστρέφει στην Βουλή για περαιτέρω επεξεργασία του.

Στην b. περίπτωση: αν το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο αποφασίσει ότι ο νόμος είναι όντως στο πνεύμα του αντισυνταγματικός επιστρέφει στην κυβερνητική βουλή η οποία αποφασίζει είτε να κάνει αναθεώρηση και να επανέλθει με νέο νόμο, είτε να ξαναψηφίσει το νόμο όμως με ειδική πλειοψηφία τουλάχιστον 2/3. Εφόσον ο νόμος περάσει με πλειοψηφία 2/3 επιστρέφει στη Λαϊκή Βουλή όπου για να ασκηθεί veto πλέον θα απαιτείται 75% και όχι μόνο 51%. Αν πάλι ασκηθεί veto ο νόμος ακυρώνεται οριστικά και αμετάκλητα.

Συνεισφορά Δεύτερη: Η Λαϊκή Βουλή να ψηφίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από ανοιχτές υποψηφιότητες (ή τέλος πάντων το συλλογικό σώμα που έχει το ρόλο του ανώτατου άρχοντα όπως στο παράδειγμα της Ελβετίας).

Συνεισφορά Τρίτη: Η Λαική Βουλή να αποφασίσει την αναίρεση της βουλευτικής ασυλίας και την παραπομπή κυβερνητικών στελεχών για έρευνα από τη Δικαιοσύνη.

Περιθώριο για συζήτηση για περισσότερες αρμοδιότητες στην Λαϊκή Βουλή φυσικά υπάρχει αλλά ήδη αν είχε αυτές τις 3 δυνατότητες θα προσέφεραν στη δημοκρατία μας: 

1.      Εκτός του προφανούς και σημαντικότατου που είναι ο έλεγχος του νομοθετικού έργου και των τωρινών θεσμών επίσης θα προσέφερε μεγαλύτερη συμμετοχή στους θεσμούς από ετερόκλητες ομάδες. Η κυβερνητική βουλή είναι κατά κύριο λόγο σώμα ανδρών, με κοινωνική και οικονομική επιφάνεια και συνήθως ανώτερης (έστω τυπικά) εκπαίδευσης. Η Λαϊκή Βουλή θα έβαζε στον πολιτικό διάλογο περισσότερες γυναίκες, φτωχούς, μη νομικούς, μειονότητες, πολίτες από την περιφέρεια και τα χωριά που έχουν ελάχιστες πιθανότητες συμμετοχής κατά τα άλλα, ακόμα και Έλληνες της ομογένειας.

2.      Επειδή ο καθένας θα έχει ίσες πιθανότητες να κληρωθεί και να κληθεί να εκπληρώσει την υποχρέωση του να συμμετέχει θα δημιουργηθεί μια κουλτούρα ανησυχίας και ενδιαφέροντος για τα πολιτικά, μια δυναμική αναβάθμισης της πολιτικής όχι ως διαχείριση και διεκπεραίωση αλλά ως στάση απέναντι στα κοινά. Οπότε συνολικά η κοινωνία θα είναι πολύ πιο συμμετοχική.

3.      Το σώμα αυτό θα είναι άμεσα συνδεδεμένο με την κοινωνία και τον κοινωνικό ιστό, χωρίς μεσάζοντες, εξαρτήσεις, πελατειακές σχέσεις, δηλαδή χωρίς κόμματα.

4.      Φυσικά το σώμα αυτό δε θα έχει ειδίκευση, γι αυτό και δεν δύναται να κυβερνήσει, ούτε και προτείνεται να κυβερνήσει και θα έχει λίγες αρμοδιότητες και καθαρές. Όμως θα μπορεί να ελέγχει και να τοποθετεί σημαντικούς όρους και ιδέες στο πολιτικό γίγνεσθαι. Είναι εξαιρετικά σημαντικός ο ρόλος των ανώτατων δικαστηρίων. Επίσης τίποτα δεν σταματά τα μέλη της Λαϊκής Βουλής από το να επηρεάζονται από δικά τους ή άλλα συμφέροντα. Και ένα σώμα ας πούμε 1.000 ατόμων είναι πολύ λιγότερο ευέλικτο οπότε οι διαδικασίες θα είναι πιο χρονοβόρες. Αλλά η σημερινή τεχνολογία μπορεί να δώσει αποτελεσματικότατες λύσεις χωρίς να χρειάζεται καν τα μέλη της Λαϊκής Βουλής να κουνηθούν από τα σπίτια τους.

5.      Οπότε ναι, εννοείται ότι υπάρχουν αδυναμίες. Αλλά σε όλα τα σώματα και σε όλα τα συστήματα υπάρχουν αδυναμίες. Το θέμα είναι να καταθέσουμε προτάσεις για βελτίωση.

13 σχόλια:

  1. "Φυσικά το σώμα αυτό δε θα έχει ειδίκευση, γι αυτό και δεν δύναται να κυβερνήσει, ούτε και προτείνεται να κυβερνήσει "

    κατι που χρειαζεται και δεν το τονιζουμε επαρκως ειναι οτι η οποια Βουλη ("λαικη" - δεν μου αρεσει ο ορος ομολογοω) οχι μονο ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ αλλα και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κυβερναει.

    ειναι ο θεμελιωδης διαχωρισμος νομοθετικης απο εκτελεστικης εξουσιας η βαση της πραγματικης δημοκρατιας. επομενως οτι δεν "κυβερναει" οχι μονο ειναι μειονεκτημα αλλα φυσικα πλεονεκτημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η προταση μου αρεσει πολυ και ελπιζω συντομα να διαβαστει στη συνελευση της πλατειας συνταγματος.

    Ειναι η πιο ρεαλιστικη προταση που εχω ακουσει μεχρι τωρα. Σιγουρα εχει δυνατοτητες βελτιωσης, γι αυτο και πρεπει να τεθει σε δημοσια διαβουλευση το συντομοτερο.

    Νομιζω πως οι "Aγανακτισμενοι" αποκτησαν "σημαια".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπορεί να γίνει πιο απλό και με λιγότερα προβλήματα πιθανής διαφθοράς.

    Κατά τόπους συνελεύσεις (π.χ. συνέλευση Α. Πατησίων, συνέλευση Κ. Πατησίων, κλπ) όπου θα συμμετέχουν ΌΛΟΙ οι κάτοικοι των περιοχών, για τα τοπικά τους θέματα. Αυτές οι συνελεύσεις θα έχουν έναν εκπρόσωπο (κληρωτό) για συμμετοχή στην "Μεγάλη Συνέλευση" η οποία θα είναι για διακρατικά θέματα.
    Οι τοπικές συνελεύσεις για τα τοπικά θέματα θα λειτουργούν αυτοοργανωτικά. Δεν θα χρειάζονται «κρατική παρέμβαση» αφού θα χρηματοδοτούνται (αν και εφόσον υπάρχουν χρήματα «τότε») από τους κατοίκους της περιοχής.

    Οι μεγάλες συνελεύσεις θα λειτουργούν με τις αποφάσεις των τοπικών συνελεύσεων. Σε πολλά θέματα καλό θα είναι να βρίσκεται κάποια συναινετική λύση, άλλα για θέματα στα οποία είναι αδύνατη η συναινετική λύση θα πρέπει να λειτουργεί ψηφοφορία με αυξημένη πλειοψηφία.

    Ο εκπρόσωπος θα εκπροσωπεί μόνο τις αποφάσεις της συνέλευσης της περιοχής του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εξαιρετικό σενάριο, μου αρέσει πάρα πολύ. Το μόνο που με ανησυχεί είναι το αδιάβλητο της υποθέσεως και η σοβαρότητα με την οποία η Λαϊκή Βουλή θα αντιμετωπίσει τις υποχρεώσεις της. Βέβαια, το ισχύον καθεστώς σε καμία περίπτωση δεν είναι αδιάβλητο, όπως μας έχει αποδείξει κατ'επανάληψη, αλλά όταν ξεκινάς να αλλάξεις το πολίτευμα και την κοινωνική δομή της χώρας σου, προσπαθείς να αποφύγεις να πέσεις σε λάθη του παρελθόντος.
    Ο άμεσος έλεγχος του έργου του Κοινοβουλίου και η δυνατότητα παρέμβασης ώστε να τηρείται το Σύνταγμα είναι ακριβώς αυτό που λείπει για να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λοιπόν έκατσα και το ξανασκέφτηκα το πράγμα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Λαϊκή Βουλή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Η συνταγματικότητα των υποψήφιων νόμων ούτως ή άλλως πρέπει να ελέγχεται από τα μέλη του Κοινοβουλίου, περιλαμβάνεται στο Job description τους, είναι μέσα στις υποχρεώσεις τους. Αν δεν το κάνουν, είναι γιατί είναι διεφθαρμένοι ή/και αμόρφωτοι.
    Αυτό που χρειάζεται είναι πάρα μα πάρα πολύ απλό τελικά και δεν υπάρχει λόγος να παιδευόμαστε να εφεύρουν τον τροχό. Λέγεται Απλή Αναλογική, και πρέπει να να επιτρέπει είσοδο στη Βουλή από το 1%. Και εκεί θα λυθούν όλα τα πολιτειακά μας προβλήματα, αφού πρώτα περάσουμε 2 έτη εκλογών μέχρι να μάθουν οι Έλληνες πολιτικοί να συεργάζονται.
    Αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Sesi καταλαβαίνω πολύ καλά την έγνοια σου απλά επειδή αυτό ψήφισε η Ανοιχτή Συνέλευση Συντάγματος, το ζητούμενο είναι αμεσοδημοκρατικά μοντέλα. Αυτό που προτείνεις παραμένει αποκλειστικά στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία όπως την ξέραμε έχει δείξει τα όρια της, χωρίς βεβαίως να ξέρω τις απαντήσεις. Θα τις βρούμε όμως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το πρόβλημα είναι η διαφθορά και αυτή υπάρχει επειδή η εξουσία είναι στα χέρια λίγων.

    Για να δούμε λοιπόν ένα καλύτερο αύριο θα πρέπει η εξουσία να περάσει στα χέρια των πολλών.

    Δεν μπορούμε όμως από την μία στιγμή στην άλλη να κάνουμε δραματικές αλλαγές χωρίς να υπάρξει ένα δυσανάλογο προς το όφελος, κόστος.

    Πρότασή μου λοιπόν η δημιουργία ενός νέου κόμματος, άχρωμου πολιτικά με βουλευτές "αγγελιοφόρους" και μόνο οι οποίοι θα μεταφέρουν τις αποφάσεις που θα ψηφίζουμε εμείς άμεσα και δημοκρατικά σε forum.

    Έτσι λοιπόν στο υπάρχον πολιτικό σύστημα θα μπούμε σφήνα και θα το ανατρέψουμε εκ των έσω με καθόλα νόμιμο και προβλεπόμενο τρόπο.

    Με φιλικούς χαιρετισμούς, Δημήτρης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ως νομικός-συνταγματολόγος (το ξέρω, χάλια ακούγεται αυτό μετά τόσους Λοβέρδους κ Βενιζέλους, αλλά τέλος πάντων...) βρήκα την πρόταση πολύ ενδιαφέρουσα.

    Μερικές πρώτες παρατηρήσεις:

    Νομικά δεν είναι δυνατή η διάκριση 'αντισυνταγματικότητας ως προς τη διατύπωση' και 'αντισυνταγματικότητας ως προς το πνεύμα και την ερμηνεία' (δηλαδή ανάμεσα σε a. και b.). Διατύπωση και ερμηνεία είναι αλληλένδετα δεμένες. Δεν μπορούν να διακριθούν με αυτό τον τρόπο, άρα ούτε να κατανεμηθούν έτσι οι αρμοδιότητες της 'Λαϊκής Βουλής'.

    Όσον αφορά τον 'εξαιρετικά σημαντικό ρόλο των ανώτατων δικαστηρίων'.

    Η σύγχρονη εμπειρία και έρευνα είναι εξαιρετικά διστακτική ως προς τη δημιουργία ισχυρών συνταγματικών δικαστηρίων. 'Εχουν την τάση να οικοιοποιούνται σημαντικά τμήματα της νομοθετικής εξουσίας (βλ. Supreme Court, ECJ). Η σχετική βιβλιογραφία είναι πολύ πλούσια, αλλά μια παραθέση θα έκανε το post ακόμα πιο τεχνικό-βαρετό. Αν κάποιος ενδιαφέρεται, μπορώ να υποδείξω κείμενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Από την άλλη, ο έλεγχος συνταγματικότητας δεν μπορεί να αφεθεί στους βουλευτές: Το σύνταγμα έχει ακριβώς το νόημα ότι δεσμέυει και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία - τουλάχιστον διαδικαστικά...

    Η προσωπική μου γνώμη, μετά από έρευνα κ κάποιες δημοσιεύσεις, είναι οτι ο ρόλος που μπορεί να έχουν τέτοια δικαστήρια σε μια δημοκρατία (δεν χρησιμοποιώ τον όρο 'άμεση' γιατί τον βρίσκω κάπως αδόκιμο για μια σύγχρονη, διαφοροποιημένη κοινωνία) είναι διαδικαστικός: να ελέγχουν οτι οι νόμοι έχουν παραχθεί (ουσιαστικά) δημοκρατικά. Χωράει πολύ συζήτηση τι σημαίνει αυτό, αλλά δεν μπορεί να γίνει εδώ...

    Μια τελευταία κουβέντα ως προς το ποστ του Μενάκιου Πολίτη:

    Η προϋπόθεση της συναίνεσης (και της αυξημένης πλειοψηφίας) μπορεί να είναι βαθιά αντιδημοκρατικές. Παραχωρούν σε κάθε μέλος μιας κοινότητας το δικαίωμα veto, βάζοντας τις ατομικές προτιμήσεις πάνω από το ανήκειν σε μια κοινότητα και τις συλλογικές προτιμήσεις. Γι' αυτό και είναι από τους βασικούς όρους του φιλελευθερισμού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Προτασεις για την λειτουργια της συνελευσης:

    - Σωστο να μπαινουν τα θεματα απο την προηγουμενη ημερα. Θα πρεπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να υπαρχει αντιλογος για καθε θεμα και φυσικα (πραγματικος) σεβασμος στην διαφορετικη αποψη. Δεν μπορει να τιθεται ενα θεμα για ψηφιση χωρις υποχρεωτικα να εχει ακουστει και καποιος αντιθετος.
    - Γενικα ο σεβασμος στην αντιθετη αποψη ειναι θεμελιωδης. Αλλοιως απο αμεση δημοκρατικη διαδικασια μπορει να εξελιχθει σε λαικοδημοκρατια δηλ. κανουμε συνελευση συμμετεχουμε ολοι αλλα οποιος τολμαει να εχει αντιθετη αποψη γρηγορα απομονωνεται και πολυ απλα αναγκαζεται σιωπηρα να συμφωνησει με την οποια (εκεινη τη στιγμη) πλειοψηφια.

    Για αυτο το λογο ειμαι καθετα αντιθετως στο μοντελος τοπικων "λαικων' συνελευσεων θα εκφυλιστει στην λαικη δημοκρατια - δοκιμαστηκε ηδη μια φορα στην ιστορια και φανηκε με τη μια που οδηγει.

    Ομως δημοψηφισματα, τυχαια διορισμενοι αντιπροσωποι (ωστε να δινει στο συστημα την αναγκαια εντροπια) κλπ ειναι προτασεις δημιουργικες και πραγματικα κοντα στην δημιουργια μιας κοινωνίας πολιτών.

    - Πρεπει να ειανι ξεκαθαρο οτι η συνελευση δεν αντιπροσωπευει ουτε κατι παραπανω ουτε κατι λιγοτερο απο την συνελευση. Αντιπροσωπευει τους ανθρωπους που ψηφιζουν και συμμετεχουν αλλα οχι το συνολο οσων διαμαρτυρονται.

    Σε αντιθετη περιπτωση, αν ισχυριστουμε οτι η συνελευση αντιπροσωπευει και οσους δεν συμμετεχουν γυρναμε σε ενα μοντελο αντιπροσωπευτικης δημοκρατιας που μαλιστα οι αντιπροσωποι δεν ειναι εκλεγμενοι ουτε καν τυχαιοι αλλα απλα αυτοι που ετυχε για τον ΧΥΖ λογο να βρισκονται εκει.

    Τελος neosyntagma χωρις σεβασμο στην ατομικοτητα του καθενος ειναι φανερο οτι δεν εχεις αμεση δημοκρατια αλλα κατι αλλο. Οχι η κοινοτητα δεν ειναι πανω απο ολα ουτε το ανηκειν σε αυτη - αυτο ειναι αντιδημοκρατικο και σιγουρα δεν ειναι φιλελευθερο.

    in any case το The Dispossessed φανταζει πιο επικαιρο αναγνωσμα απο ποτε.ριξτε ενα βλεφαρο οσοι δεν το εχετε κανει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @tks Άλλο σεβασμός στην ατομικότητα, άλλο δικαίωμα βετο (όπως συνεπάγεται η προϋπόθεση ομοφωνίας). Η δημοκρατία (κυρίως η άμεση) δείχνει σεβασμό στην ατομικότητα δίνοντας σε όλους την πραγματική δυνατότητα να πείσουν το σύνολο: δίνοντας δηλαδή (ουσιαστικό) λόγο στην ατομικότητα.

    Άλλο αυτό, και άλλο να δίνεις στην ατομικότητα τον τελευταίο λόγο για τη συλλογική απόφαση - όπως συμβάινει με την ομωφωνία. Ακόμα δηλαδή κι αν στο άτομο δοθηκε η δυνατότητα να επιχειρηματολογίσει για τη θέση του, αλλά δεν κατάφερε να πείσει κανένα εκτος από τον ευατό του, θα περάσει το δικό του...

    Η δημοκρατία λέει κάτι άλλο: οτι η ατομικότητα ανθεί μεσα από αυτή, δεν βρίσκεται όμως πανω από τη συλλογικότητα.

    (Κ το οτι η κοινότητα δεν είναι πάνω απ'το άτομο είναι σίγουρα φιλελευθερο: από τον Locke ως τις μέρες μας.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. με την στενη εννοια του βετο οκ συμφωνω. και πιθανως και στα πρακτικα θεματα εφαρμογής. αλλα λογως υπαρξης της συλλογικοτητας ειναι η προασπιση ορισμενων αρχων ατομικοτητας.

    και εξηγουμαι. κυριος και υπερτατος σκοπος της συλλογικοτητας δεν μπορει να ειναι η αναπαραγωγη της (τοτε παμε σε ολοκληρωτισμο) αλλα η προστασια ορισμενων - θεμελιωδων - ατομικων δικαιωματων.

    η συλλογικοτητα μονο σε αυτο το πλαισιο δικαιωνεται.
    να υπενθυμισω οτι τα ολοκληρωτικα καθεστωτα του 20ου αιωνα αναδειχτηκαν απο λαικες πλειοψηφιες δυστυχως ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αυτό που λες το έχουν ερευνήσει ιταλοί επιστήμονες, και έχουν βγάλει και paper (δημοσίευση σε έγκριτο επιστημονικό περιοδικό), και είχαν συμπεράνει ότι αν έχεις μία βουλή με 2 μεγάλα κόμματα και εισάγεις ένα ποσοστό των βουλευτών επιλεγμένους με τυχαία κλήρωση, τότε βελτιώνεται η απόδοση της βουλής υπό την μετρική του πόσοι νόμοι περνάνε και της μέσης κοινωνικής ευημερίας που επιτυγχάνεται. Το σημείο κλειδί είναι πόσο μεγάλο θα είναι αυτό το ποσοστό, διότι αν είναι πολύ μικρό είναι αναποτελεσματικό (δεν κάνει κάποια διαφορά), αν είναι πολύ μεγάλο επίσης θα είναι αναποτελεσματικό γιατί θα επικρατεί χάος. Συμπέραναν ότι ο αριθμός αυτός εξαρτάται από το ποσοστό εξουσίας που έχουν αυτά τα 2 μεγάλα κόμματα, και όσο πιο ισσοροπημένο είναι αυτό (κοντά δλδ στο 51-49) τόσο λιγότεροι χρειάζονται (γύρω στους 20 σε μια βουλή 500 ατόμων) ενώ όσο πιο ακραία κατανεμημένο είναι τόσο περισσότεροι χρειάζονται (κοντά στο 80-20 χρειάζονται 280). Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει αυτή τη δημοσίευση εδώ (σημείωση: χρειάζεται κάποια εξικείωση με στατιστική για να καταλάβει κάποιος πλήρως το paper): http://arxiv.org/PS_cache/arxiv/pdf/1103/1103.1224v1.pdf

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Adopt a Stray.gr!