H Μέδουσα κολυμπάει παντού

Καλώς ήρθατε! H Μέδουσα κολυμπάει και στο Facebook: Join

Νικηφόρος Μανδηλαράς 1928- 1967

Θλιβερή η ζωή και η καθημερινότητα όμως δικαιολογία δεν υπάρχει καμία. Δεν είναι πρώτη φορά θλιβερή η ζωή, ούτε σκληρή η καθημερινότητα για τους Έλληνες, μηδέ έχει την αποκλειστικότητα στις αναποδιές ο τόπος τούτος.

Ο Νικηφόρος Μανδηλαράς γεννήθηκε το 1928 στην Κόρωνο της Νάξου και έγινε νομικός. Ξεχώρισε γρήγορα για το πνεύμα και την μαχητικότητα του. Ανέλαβε υποθέσεις πολιτών που διώκονταν για τα πολιτικά τους φρονήματα και το όνομα του συνδέθηκε με την υπεράσπιση των κατηγορουμένων στην κατασκευασμένη υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, η οποία λειτούργησε ως αφορμή για την αποστασία του 1965. Κατά τη διάρκεια της δίκης ο ίδιος ο Γιώργος Παπαδόπουλος απευθυνόμενος στον Νικηφόρο Μανδηλαρά τον απείλησε ότι θα πληρώσει. Όντως λόγω της δράσης και των ιδανικών του το καθεστώς της χούντας φρόντισε ήδη από τον Μάιο του 1967 να τον δολοφονήσει ενόσω προσπαθούσε να αποδράσει από την Ελλάδα. Το πτώμα του βρέθηκε σε παραλία της Ρόδου, τον έσπασαν στο ξύλο και τον πυροβόλησαν στο στήθος. Είπαν ότι πέθανε από πνιγμό. Οι προσπάθειες για αναψηλάφηση της δίκης για την δολοφονία του Νικηφόρου Μανδηλαρά έχουν έκτοτε πέσει στο κενό.

Ο Μαυρουδής Βορίδης (κατά κόσμον Μάκης) γεννήθηκε το 1964 και έγινε επίσης νομικός. Ξεχώρισε γρήγορα για το πνεύμα και την μαχητικότητα του. Στο Κολλέγιο Αθηνών στο οποίο φοίτησε ως μαθητής, ηγήθηκε πανελλαδικά της εθνικιστικής μαθητικής οργάνωσης Ελεύθεροι Μαθητές και το 1983 εισήχθη στην Νομική Σχολή Αθηνών.
 
Στο βιογραφικό του, στην επίσημη ιστοσελίδα του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, δεν αναφέρει ότι ήδη από το 1984 αντικατέστησε τον Νίκο Μιχαλολιάκο, νυν πρόεδρο της Χρυσής Αυγής, στη θέση του Γενικού Γραμματέα της νεολαίας του κόμματος που ίδρυσε ο έγκλειστος δικτάτορας Παπαδόπουλος μάλιστα μέχρι και το 1990, έτος που κατάφερε επιτέλους να αποφοιτήσει από τη Νομική. Παραλείπει τη διαγραφή του από το φοιτητικό σύλλογο της Νομικής το 1985 για φασιστική δράση, καθώς και τη μήνυση που υπέβαλλε η Ε.Φ.Ε.Ε. εναντίον του το 1986 μεταξύ άλλων για την επίθεση της οποίας ηγήθηκε στις 22 Απριλίου του 1986 με άλλα μέλη της Ε.Π.ΕΝ., τραυματίζοντας με λοστούς και μαχαίρια φοιτητές και προκαλώντας καταστροφές στο κτήριο. Παρόλο που είναι λαλίστατος επί παντός επί στητού δεν έχει κάποιο σχόλιο για τις φωτογραφίες του που φιγουράρουν πανταχώθεν με αυτοσχέδιο τσεκούρι στο χέρι σε βρωμερή αποστολή.
 
Σε πιο πρόσφατα νέα, ο Μαυρουδής Βορίδης το 1994 ίδρυσε κόμμα με την ιδεολογική πλατφόρμα του Λεπέν το οποίο ο πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού Γιώργος Καρατζαφέρης είχε χαρακτηρίσει ακροδεξιό, επιβεβαιώνοντας μάλιστα όλο το παρελθόν του κ. Μαυρουδή Βορίδη, εξαιτίας του οποίου δίσταζε να τον εντάξει στις δικές του κομματικές τάξεις. Μόλις το 2000, ο Μαυρουδής Βορίδης ήταν υποψήφιος βουλευτής με το κόμμα του Κώστα Πλεύρη, γνωστού για την ίδρυση της φασιστικής οργάνωσης 4η Αυγούστου και πράκτορα της Κ.Υ.Π., με δική του παραδοχή, μεταξύ πολλών άλλων δραστηριοτήτων παρόμοιου ύφους και ήθους.

Σε συνέντευξη του στην αγγλόφωνη Athens News, στις 11 Ιουλίου του 2011 ο Μαυρουδής Βορίδης αυτοπροσδιορίζεται ως εθνικιστής. Στις 11 Νοεμβρίου του 2011 ο Μαυρουδής Βορίδης διορίζεται υπουργός στην μη εκλεγμένη κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. 

Αυτό όμως, δεν είναι ένα άρθρο για τον Μαυρουδή Βορίδη, αλλά για τον Νικηφόρο Μανδηλαρά.

Τα δεδομένα της σημερινής ημέρας, τα γεγονότα πέραν κάθε αμφισβήτησης είναι τα εξής: πολυμελής διορισμένη εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση με συνεργασία των δύο κομμάτων εξουσίας, των αποκλειστικά υπεύθυνων για την οικονομική διαχείριση της χώρας την τελευταία τριακονταετία, και ρυθμιστή το κόμμα που εκφράζει την άκρα δεξιά, έχει ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με την Χρυσή Αυγή και στελεχώνεται από ανθρώπους των οποίων το παρελθόν βρωμάει και το παρόν συγκαλύπτεται. 

Η κρίση από καιρό δεν είναι οικονομική, αν ήταν ποτέ οικονομική. Η πολιτική διαχείριση έφερε την τραγική κατάληξη αυτή για τον τόπο. Η διαφθορά της κοινωνίας είχε οικονομικά συμπτώματα, στην πηγή της όμως εντοπίζεται ο φιλοτομαρισμός και η ιδιοτέλεια. 

Η λύση στην κρίση οφείλει να είναι πολιτική. Η ευθύνη βαρύνει κάθε έναν από εμάς να επαναπροσδιορίσουμε την πολιτειακή μας σχέση, να γίνουμε μέρη του συνόλου, να τοποθετηθούμε απέναντι στη θλιβερή ζωή και την σκληρή καθημερινότητα. Δικαιολογία δεν υπάρχει καμία.

Εδώ λοιπόν που ήρθαμε, στο κακό που μας βρήκε ρωτάω: στεκόμαστε δίπλα στα έργα του Νικηφόρου Μανδηλαρά ή στην κυβέρνηση του Μαυρουδή Βορίδη; Το κόστος θα είναι υψηλό σε κάθε περίπτωση, είμαστε όμως μπροστά στο άλμα και η φθορά μας προλαβαίνει. 

Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά, Οδυσσέας Ελύτης.

2 σχόλια:

  1. Ενδιαφέρον το άρθρο για τον Ν. Μανδηλαρά. Εγώ πάλι ανήκω στις μεταπολιτευτικές γενιές και μόλις στα 40 μου χρόνια έχω αρκετή πείρα και κρίση ώστε να αντιληφθώ τα μαύρα χρόνια της σύστασης του νέου Ελληνικού Κράτους μετά την απελευθέρωση από τους οθομανούς.
    Φτώχια, πίκρα ακαλλιεργησία, διχόνοια, φθόνος για τους αντικειμενικά προοδευτικούς και ωκεανοί μισαλοδοξίας, μέσα σε ένα αποικιοκρατικό περιβάλλον διεθνούς πολιτικής και με 1-2 ανά δεκαετία, άμετρης κτηνωδίας διεθνείς πολέμους.
    Έτσι, η γενιά των γκρέκων και των ρωμιών, κατά την παράδοση και την καταβολή των Βαλκανίων εθνών, ανίκανη να πειθαρχήσει στους μέτριους ή καλύτερους γηγενείς ηγέτες και κυβερνήσεις προκειμένου να αποκτήσει συστηματικό κράτος, άγεται και φέρεται για ενάμιση περίπου αιώνα μετά την απελευθέρωση από τους οθμανούς ανάμεσα από τα συμφέροντα των αποικιοκρατών και την ιδιοτέλεια των εκάστοτε υπηρετών τους ελλήνων ηγετών. Λίγες ήταν κατά την άποψή μου οι πραγματικά αυθεντικές ελληνικές πολιτικές φυσιογνωμίες στον ενάμισυ αιώνα μετά την απελευθέρωση, άνθρωποι με ακαίρεα εθνική συνείδηση αλλά και πραγματικά πανευρωπαϊκό όραμα στον πολιτικό τους ορίζοντα, αυτοί οι λίγοι που θα αποφύγω να ονοματίσω μιάς και ο λαός είναι ηδη προκατειλημένος, θετικά ή αρνητικά για τους πολιτικούς του παρελθόντος ανάλογα με την παράταξη στην οποία παραδοσιακά ανήκαν. Αυτός ο λαός, οι τωρινοί 50άρηδες και άνω ήταν πραγματικά παραταξιακά προκατειλειμένοι για τα πάντα, δεν ήταν όμως αδιάφοροι! Η πολιτική αδιαφορία είναι η πολιτική κουλτούρα του καταναλωτή η οποία καλλιεργήθηκε μέσα από τα media και την πολιτική του τέλους του 20ου αιώνα. Και παρ' ότι η πολιτική αδιαφορία μοιάζει μία εξ ολοκλήρου αρνητική έννοια έχει και αυτή κάποια θετικά σημεία.
    Ας μήν εμβαθύνω όμως σε έναν μονόλογο ανάλυσης μιάς και ο πολιτισμένος διάλογος καθιστά την ανάλυση πολύ πιό μεστή και ουσιώδη. Αλλιώς ο μονόλογος καταντά μία απλή ρητορική πομφόλυγα
    που όσο ουσιώδη και αν είναι τα νοήματα που περιέχει, στο τέλος μοιάζει απλά σαν ένα μάταιο πυροτέχνημα.

    Ας συνεχίσω λοιπόν την επιφανειακή περιγραφή της άποψής μου, συνοπτικά, μιάς και ο βομβαρδισμένος με διαφημιστικά κιλομπάϊτ καταναλωτής έχει ελάχιστο νοητικό δυναμικό πολιτικής κατανόησης.

    Δίπλα λοιπόν στο όνομα ενός προοδευτικού αντιδικτατορικού μάρτυρα του Ν. Μανδηλαρά, στο άρθρο συνυπάρχει και το όνομα ενός νεότερου εθνικιστή πολιτικού ο οποίος μάλιστα μοιάζει να έχει λάβει μέρος σε εθνικιστικές βιαιοπραγίες. Δύο πολιτικά μεγέθη τα οποία δεν είναι δυνητικά συγκρίσιμα, δύο όμως πολιτικές υποστάσεις οι οποίες δυστυχώς, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό εκφράζουν αναγκαίες απόψεις που οδηγούν στην πολιτική ωρίμανση ενός κράτους.
    Από τη μία ο αγώνας για τη λογική εδραίωση της πολιτικής, τη σύσταση κράτους δικαίου, αγώνας για την ισοτιμία των πολιτών, ο αγώνας των δικαίων που συντρίβεται από την διαφθορά των διευθαρμένων υποκριτών της πολιτικής η διαφθορά η οποία ευδοκιμεί στην γενική ατιμωρησία και από την άλλη
    η έκφραση της απόλυτης αυστηρότητας, της βίαιης πολιτικής αυτοδικίας, η οποία στερούμενη κάθε λογικής καλλιέργειας πηγάζει και γενιέται αυθυπόστατα σε μία κοινωνική κατάντια διαφθοράς, διαστρέβλωσης, διεστραμένης παιδείας και αρρωστημένης κοινωνικής συνείδησης σε μία κοινωνία πορνογράφημα, μία κοινωνία μασκαράδων, πάσης φύσεως υποκριτών και κρετίνων όπως ήταν η ελληνική κοινωνία από το '92 μέχρι το 2009, πρίν την εθνική μας κατάθλιψη.
    Όταν λοιπόν τα κοινωνικά παράσιτα, βιαστές, διαρρήκτες, δουλέμποροι και έμποροι ηρωίνης, συμμορίες προστασίας της νύχτας και δωρολήπτες πολιτικοί και δικαστικοί αποτελούν το ισχύον καθεστώς, τότε και γώ ο ταλαίπωρος, παρ' όλο που θέλω να μιλάω για τη Δημοκρατία σαν να περιγράφω ένα κόσμημα ή ένα υπεράνθρωπο αρχιτεκτόνημα, τότε και γώ θα συνταχθώ με την απάνθρωπη και κατά τ' άλλα απεχθή μέθοδο του πολιτικού αροξόλ, μέχρι να μπορέσω να έχω έστω και ένα χωριό στην επικράτεια που οι κάτοικοι να κυκλοφορούν ντυμένοι, να είναι ευγενικοί, και τα ισόγεια σπίτια να έχουν ανοικτά τα παράθυρα και τις πόρτες όπως ήταν οι πόλεις και τα χωριά μας στις αρχές του '80.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μέχρι λοιπόν να μυρίσουν οι αποχετεύσεις ομβρίων αίμα βιαστή και διαρρήκτη, φονιά και μεγαλεμπόρου ηρωίνης εγώ θα ξεχάσω κάθε έννοια πραγματικής πολιτικής ισοτιμίας μέχρι ο εθνικός εχθρός, ο βιαστής και ο διαρήκτης να παψει να υπάρχει ακόμα και σαν ανάμνηση στο μικρό μου χωριό.
    Και μετά, ευχής έργο είναι η μετάνοια, και ακολουθεί η Ευρώπη, η γαλήνη και η πραγματική δημογρατία.

    Ας στάξει λοιπόν το αίμα από την ληνό του τρύγου και έπειτα ας εφρανθούμε εν ειρήνη και ομονοία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Adopt a Stray.gr!